Regie: Alejandro González Iñárritu
Riggan Thomson (Keaton) was op het hoogtepunt van zijn carrière de ster in een serie films over Birdman, een klassieke superheld inclusief masker en ravenzwarte vleugels. Dat is alweer even geleden, hij is ouder geworden, heeft een drankprobleem overwonnen, is gescheiden van de moeder van zijn onhandelbare dochter en probeert zich alsnog te bewijzen als serieus acteur door een eigen bewerking van het stuk ‘What We Talk About When We Talk About Love’ van Raymond Carver op Broadway te presenteren. Hij regisseert het stuk, speelt een van de hoofdrollen en heeft zijn eigen geld erin gestoken – het moet zijn pièce de résistance worden. We volgen hem in het maakproces, een aaneenschakeling van beproevingen: dochter Sam (Emma Stone) is net uit rehab en assisteert met gezonde tegenzin haar vader om wat om handen te hebben, zijn tegenspeler krijgt een ongeluk en wordt vervangen door de zelfingenomen publiekstrekker Mike (Edward Norton) die Riggan tot het uiterste drijft en, niet onbelangrijk, de voortdurende aanwezigheid van Riggan’s alter ego, Birdman die hardop tegen hem praat (Keaton’s eigen stem, die hij ook gebruikte in de Batman-serie).
Het is niet moeilijk je te laten overtuigen door Keaton, in zekere zin speelt hij bijna zichzelf: ook hij was tijdens de Batman-reeks op zijn piek en kon dat succes later niet meer evenaren. Iñárritu, die de film schreef én regisseerde, heeft al eerder bewezen een meester te zijn in het blootleggen van de kwetsbare kanten van zijn personages in Babel (2006) en Biutiful (2010). In Birdman gebeurt dat blootleggen wel heel letterlijk: de film lijkt in één lange shot opgenomen te zijn, waarbij hij zijn hoofdpersonen regelmatig van heel dichtbij filmt. De close-ups van de inmiddels kalende en rimpelige Keaton zijn genadeloos. Door die manier van filmen ben je niet langer buitenstaander maar word je deelgenoot, sta je in de kamer als Sam haar vader in een briljante monoloog snoeihard de waarheid vertelt en voel je de verplettering als de camera vervolgens naar Riggan zwenkt. Intiemer kan bijna niet.
Dat de film in één lange shot opgenomen lijkt te zijn is uniek, en heeft ongelooflijk veel vakmanschap gevergd van zowel de cameramensen (en dan met name DoP Emmanuel Lubezki), de continuïteit en de montage: opnamen moesten naadloos op elkaar aansluiten om ze zo in de montage in elkaar over te kunnen laten lopen. Het effect is adembenemend en leidt niet af, het geeft een absolute meerwaarde. De film duurt twee uur, maar door de waanzinnig snelle, originele, geestige, scherpe en ontroerende dialogen heb ik me geen seconde verveeld. Een van de beste films die ik in tijden heb gezien!
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
En voor de filmnerds hier een interview met Steve Scott, die de film digitaal nabewerkte:
