Regie: Jean-Marc Vallée
Het is begin jaren ’80 en Ron Woodroof, een onvervalste redneck, levensgenieter en allesdoener (rodeorijder, elektricien en nog een hele rits vage handeltjes) leeft er lustig op los, tot hij zich niet lekker voelt en naar de dokter gaat. Daar blijkt dat hij AIDS heeft en nog een maand te leven heeft. In die tijd was er nog niet veel bekend over HIV, je ging er vooral nog heel erg aan dood. Hij stuit op veel onbegrip, zijn vroegere maatjes durven letterlijk niet meer bij hem in de buurt te komen. Als blijkt dat hij niet in aanmerking komt voor de eerste proeven met AZT, volgens artsen hét medicijn tegen HIV, koopt hij een verpleger om en gaat op eigen houtje het nieuwe, ongeteste medicijn slikken. Als hij alleen maar zieker wordt en van de verpleger geen AZT meer krijgt, gaat hij zelf op onderzoek uit en ontdekt dat AZT niet de heilige graal is. Zijn zoektocht naar de medicijnen die hem in leven kunnen houden resulteert uiteindelijk in de Dallas Buyers Club, een verzameling bonte figuren dat buiten de reguliere ziekenzorg om andere mensen met HIV voorziet van zelf uitgezochte en ingekochte medicijnencocktails. Doordat hij zo zijn eigen gang gaat heeft hij een haat/liefdeverhouding met zijn artsen omdat wat hij biedt niet getest is maar wél werkt en wordt hij tegengewerkt door de FDA (Voedsel- en Warenautoriteit). De film is (losjes) gebaseerd op ware gebeurtenissen.
McConaughey is vooral bekend als mooie jongen, maar in deze film is hij bijna onherkenbaar. Hij viel voor de rol van Ron Woodroof ruim twintig kilo af en verwisselde zijn blonde krullen voor een onopvallende kleur bruin. Met zijn iele lijf, holle ogen, kippenekje en ingevallen wangen is hij allesbehalve aantrekkelijk, waardoor hij het volledig moet hebben van zijn acteerkwaliteiten – en die blijven meer dan overeind, zijn charisma knalt van het scherm wat zich uiteindelijk uitbetaalde in een Oscar.
Jared Leto is in zijn rol van travestiet Rayon (waar hij een Oscar mee won voor de beste mannelijke bijrol) hartveroverend en net zo onherkenbaar. McConaughey en Leto zijn niet de enigen: de immer glamoureuze Jennifer Garner is in haar rol als dokter Eve Saks onopgemaakt, draagt een brilletje en nogal saai haar. Dat was van te voren ook besproken: toen ze in de running was voor de rol weigerde regisseur Vallée haar bijna omdat hij geen ‘mooie’ actrice wilde. Garner reageerde daar laconiek op: “Dan maak je me toch gewoon niet op?”
Wat een redelijk droog relaas had kunnen worden door de vele instanties, formaliteiten en medische termen is een rauw en kleurrijk avontuur geworden. De film laat niet alleen het medische traject zien dat Woodroof aflegde, maar ook zijn persoonlijke proces: van een goedlachse charmeur vol bravoure die het leven niet zo serieus neemt naar een ernstige man die bang is voor de dood en gedwongen wordt zijn waarden te herzien, wat ontroerende scènes oplevert. Doordat HIV in de beginperiode vooral homoseksuele mannen trof komt Ron, een absolute homofoob, daar meer dan hem lief is mee in aanraking. De ziekenhuisscène waarin hij tegen wil en dank een vriendschap voor het leven sluit met Rayon illustreert dat op een geestige manier. Ook Eve, zijn arts, is genoodzaakt haar principes te herzien. Is ze in het begin een streber die niet van de regels afwijkt en professionele afstand bewaart tot haar patiënten, later in de film wordt ze meer mens, toegankelijker en flexibeler als ze ziet dat de medische wereld niet alleen faalt, maar op het corrupte af in elkaar steekt (door financiële afspraken tussen grote farmaceuten, ziekenhuizen en de FDA). Zo is bijna elk personage gedetailleerd uitgewerkt, wat Dallas Buyers Club een veelzijdige en boeiende film maakt.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
