Regie: Peter Weir
Het is 1959 als zich op een strenge, elitaire jongenskostschool een nieuwe docent aandient: Mr Keating (Robin Williams). Hij volgt het curriculum niet, laat de jongens zelfs hele pagina’s uit hun boeken scheuren en leert ze voor zichzelf te denken, zich kwetsbaar op te stellen en voor zichzelf op te komen. De jongens vormen een geheime club geïnspireerd door verhalen van hun docent: de Dead Poets Society, waar ze hun gedichten en gedachten delen. Keating doet meer: hij moedigt de verlegen Todd aan om voor de klas te spreken, of de dappere Neil om ondanks de druk van zijn vader zijn acteerdroom te realiseren. Helaas blijft Keating’s invloed niet zonder gevolgen.
Naast films als Alien (1979), Blade Runner (1981) en E.T. (1982) is Dead Poets Society een van de grootste oorzaken van mijn liefde voor film. Ik was rond dezelfde leeftijd als de jongens toen ik de film zag – en ik was overdonderd. Er zijn maar weinig docenten die écht bevlogen zijn, liefde voor hun vak hebben en betrokken zijn bij hun leerlingen, daarnaast had ik het concept ‘zelf nadenken’ en dat conformisme een keuze is, nooit eerder zo helder en meeslepend uitgelegd zien worden. De ingelijste filmposter heeft jaren boven mijn tafel gehangen.
Het scenario voor de film werd geschreven door Tom Schulman, die het baseerde op zijn eigen ervaringen op school en er een Oscar mee won. De helaas te vroeg overleden Robin Williams overtuigt volledig als de ontwapenende Mr Keating (de zin ‘O captain my captain’ die veel werd gebruikt in de hommages na zijn overlijden komt uit deze film). Ethan Hawke bewees een groot talent te zijn als de intens verlegen Todd, een rol die zijn doorbraak betekende. Ook Josh Charles (in de film de verliefde Knox, later vooral bekend als Will Gardner in de serie The Good Wife) en Robert Sean Leonard (Neil in de film, later vooral bekend als Dr James Wilson in de serie House) braken door met Dead Poets Society, zij het iets bescheidener.
Ik ben in deze niet objectief, daarvoor is de film me (nog steeds, het is een tijdloze film) te dierbaar. Wat ik wel weet is dat Dead Poets Society in ieder geval doet wat elke film – eigenlijk elk verhaal – zou moeten doen: je nieuwe ideeën of inzichten geven, inspireren en raken. Wat de film in mijn optiek probeert over te brengen, naast het belang van zelf nadenken en niet altijd de gebaande paden bewandelen, is de verbindende kracht van kunst, creativiteit en kwetsbaarheid. En die boodschap is tijdloos.
McAllister: “Show me the heart unfettered by foolish dreams and I’ll show you a happy man.”
Keating: “But only in their dreams can men be truly free. ‘Twas always thus, and always thus will be.”
McAllister: “Tennyson?”
Keating: “No, Keating.”
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
