Regie: Thomas/Al-Mansour/Benson/Moorhead
Als horrorfan ben ik verwend – je moet van goede huize komen om me nog echt aan het griezelen te krijgen. Dat is voor het eerst in jaren gelukt met de Netflix Original-serie Archive 81: ik heb de serie in een paar dagen afgekeken, ik was zo geboeid door de sterke verhaallijn dat ik tot ’s avonds laat keek – en ‘m weer moest afzetten omdat het echt te eng werd.
Filmrestaurateur Dan Turner (Mamoudou Athie – Sorry for your loss, Black Box) wordt door Virgil Davenport (Martin Donovan – Tenet, Big Little Lies) die aan het hoofd staat van een Fortune-500 bedrijf, gevraagd voor een groot project: het restaureren van een hele collectie videobanden uit 1994. Dan kan er veel geld mee verdienen, maar hij moet het wel in zijn eentje in een verlaten, maar van alle gemakken voorzien complex doen onder strikte geheimhouding. Als hij de banden bekijkt ontdekt hij niet alleen verbanden met een nare gebeurtenis uit zijn jeugd.
De serie is gebaseerd op de gelijknamige podcast van Daniel Powell en Marc Sollinger, die ook hebben meegeschreven aan de bewerking voor de serie. Een van de producenten is een grote naam in het horror-genre: James Wan, bekend van de Saw-reeks en de Conjuring Universe. Daar heb ik de meeste van gezien, maar vergeleken hierbij is dat platte popcorn-horror. Archive 81 is erg goed geschreven, verfijnd, complex, subtiel en daardoor veel angstaanjagender.
Het acteerwerk is uitstekend, de dialogen sterk en er lopen meerdere verhaallijnen naast elkaar, die allemaal met elkaar verweven zijn. Het mysterie dat zich kalmpjes, laagje voor laagje laat afpellen zorgt ervoor dat je aandachtig blijft kijken, want je wil geen detail missen. De serie is ook zorgvuldig gemaakt, bijvoorbeeld de unieke taal die met behulp van linguïsten speciaal voor de serie werd ontwikkeld, of de bijzondere historische verwijzingen, zoals overduidelijk naar Dante’s Divina Commedia (Dan T, Virgil, Beatriz) of minder duidelijk naar een beroemd houtsnijwerk van Hans Baldung, The Witches.
De enige zwakke schakel is misschien het personage Melody (of ligt het aan het acteerwerk van Dina Shihabi? Ik ben er nog niet uit) dat niet lekker uit de verf komt. Tussen alle sterke, uitgesproken karakters valt ze een beetje weg, terwijl ze wel een centrale rol speelt in het geheel. Dat kan ook een bewuste keuze zijn, want als kijker vraag je je voortdurend af of de gebeurtenissen zich nou in de realiteit of in het hoofd van de personages afspelen – iemand die wat labiel overkomt en voortdurend hulpzoekend om zich heen kijkt sluit daar mooi op aan. Ik had in ieder geval niet zoveel met haar.
Er worden terecht veel vergelijkingen gemaakt met Rosemary’s Baby en Ringu/The Ring. De serie zelf zit ook tjokvol verwijzingen, zoals Dan’s beste vriend die hem in aflevering 1 vraagt: “You’re not gonna go Jack Torrance on me, are you?” of Dan die tijdens een van zijn vrije momenten Solaris zit te kijken. Wat mij betreft hebben die iconische films er een klein broertje bij in de vorm van deze serie. Steengoed.
“Do you ever think about what it means? To capture a moment of time on a piece of film? To give it an eternity it was never meant to have?”
Deze serie op IMDb
Klik hier om te zien waar deze serie te zien is
