Regie: Ari Aster
Wanneer grootmoeder van moederszijde overlijdt brengt dat het gezin in verwarring, en als kort daarna haar favoriete kleindochter op een gruwelijke manier verongelukt wordt het gezin uit elkaar gerukt – niet alleen door het rouwproces maar ook door de bizarre nalatenschap van grootmoeder.
Horror is al sinds mijn puberteit een van mijn favoriete genres, en het is mooi om te zien hoe het van een niche steeds meer uitgroeit tot een volwaardig en volwassen genre. Waar veel horrorfilms de verhaallijn als bijzaak en de schrikeffecten als hoofdzaak zien, is de verhaallijn hier zorgvuldig uitgewerkt en zijn de schrikeffecten zuiver ondersteunend aan het verhaal. Ook de dialogen zijn sterk, terwijl ook dat vaak een ondergeschoven kindje is in het genre. In een paar penseelstreken wordt de familiedynamiek zichtbaar gemaakt en de personages zijn goed uitgewerkt waardoor je kan volgen hoe verschillend de impact van de gebeurtenissen op ieder van hen is. De sterke cast helpt hier enorm bij: Milly Shapiro zet een merkwaardige, en uiteindelijk angstaanjagende dochter Charlie neer, vader Steve (Gabriel Byrne) probeert uit alle macht de redelijke bemiddelaar te zijn die alleen maar zijn gezin veilig en bij elkaar probeert te houden, zoon Peter (Alex Wolfe) trekt zich steeds meer terug in zichzelf terwijl hij worstelt met zijn schuldgevoel en moeder Annie (Toni Collette) probeert zich wanhopig staande te houden nadat ze in korte tijd haar moeder én haar dochter verloren is (het is de eerste keer dat ik tranen in mijn ogen kreeg bij een horrorfilm, Toni Collette blijft een topactrice). Ze sluit vriendschap met Joanne (Ann Dowd, Aunt Lydia uit The Handmaid’s Tale) die haar een oplossing biedt waar Annie de gevolgen niet van overziet.
Dat gezegd hebbende, vergis je niet: naast een aangrijpend familiedrama is dit echt een onvervalste horrorfilm, het best te omschrijven als psychologische horror met paranormale en slasher-elementen. Het is een indringende film, die lang blijft hangen en ervoor zorgt dat je na het kijken weer even ouderwets bang in het donker bent. Al vanaf het allereerste begin wordt – letterlijk – de toon gezet door de uitstekende soundtrack van Colin Stetson, die de hele film een nare, broeierige ondertoon creëert. Door de film heen zitten een aantal subtiele, maar heel angstaanjagende momenten, en als het verhaal z’n climax bereikt wordt alles uit de kast getrokken.
Natuurlijk valt op elke film iets aan te merken, en hoewel het einde retegriezelig is vond ik de ontknoping wat cliché, het stak matig af tegen de zorgvuldige opbouw in de rest van de film. Ook had ik gehoopt dat er meer zou gebeuren met de poppenhuizen die Annie bouwt, maar dat zijn maar details. De film staat al als een huis (pun intended) en het zou me niks verbazen als het een klassieker wordt.
