Regie: Mike Flanagan/Michael Fimognari
De steenrijke Usher-familie staat aan het hoofd van Fortunato, een succesvol farmaceutisch concern. Roderick Usher (Bruce Greenwood) is de patriarch, zijn tweelingzus Madeline Usher (Mary McDonnell) de matriarch. Roderick heeft door zijn vele escapades met vrouwen een grote, diverse kinderschare, inmiddels allemaal volwassen. Sommigen werken al in het bedrijf, anderen proberen hun rol in het bedrijf (of hun weg naar de erfenis) te vinden, maar ineens sterven kort na elkaar al zijn nazaten.
De serie begint als Roderick, die al dik in de zeventig is, in een vervallen huis bij kaarslicht en belachelijk dure cognac, zijn verhaal vertelt aan Auguste Dupin, de openbaar aanklager die al zijn hele leven achter Roderick aanzit. Rodericks verhaal, dat meerdere decennia omspant, is ijzingwekkend en fascinerend. Door al die decennia heen is daar Verna, een mooie, mysterieuze vrouw die grote invloed lijkt te hebben op alle gebeurtenissen. Door de opzet ontstaat het gevoel van een ouderwets griezelverhaal bij het kampvuur: je trekt je deken om je heen, schuift wat dichterbij en hoewel je weet dat er nare dingen onder de stenen vandaan zullen komen, kun je niet ophouden met luisteren. En niet in het minst door de diepe, warme stem van Greenwood.
De achtdelige miniserie komt uit de koker van Mike Flanagan en is losjes gebaseerd op een kort verhaal van Edgar Allan Poe, dat in het Nederlands vertaald is als De ondergang van het Huis Usher (te vinden in een verhalenbundel met dezelfde titel). Losjes, want onder leiding van Flanagan is het verhaal een geslaagd vehikel geworden voor een poëtische aanklacht tegen onze consumptiemaatschappij in het algemeen, en de opioid crisis in de VS en de farmaceutische industrie in het bijzonder. Door de serie heen zijn wel verschillende verwijzingen naar Poe’s werk te vinden, zoals titels van afleveringen of de naam Auguste Dupin – de speurder in drie van Poe’s verhalen.
Flanagan leverde eerder, naast films als Ouija: Origin of Evil (2017), Gerald’s Game (2017) en Doctor Sleep (2019), de successeries The Haunting of Hill House (2018), The Haunting of Bly Manor (2020) en Midnight Mass (2021) af. Flanagan is trouw aan zijn cast- en crewleden: Michael Fimognari is al jaren zijn vaste DoP (en in dit geval regisseert Fimognari ook), en naast Bruce Greenwood zijn ook Carla Gugino, Annabeth Gish, Carl Lumbly, T’Nia Miller, Kyliegh Curran, Rahul Kohli, Samantha Sloyan, Zach Gilford, Katie Parker, Michael Trucco, Henry Thomas en natuurlijk Kate Siegel, Flanagans vrouw, in een of meer van Flanagans eerdere films en series te zien. Naast zijn ‘vaste’ cast zijn in Usher ook Mark Hamill te zien als de zwijgzame, maar gewiekste familieadvocaat Arthur Pym (die door de kinderen spottend de Grim Reaper wordt genoemd), en Malcolm Goodwin als de jonge Dupin.
De dialogen zijn sterk en snel, soms op het randje van pretentieus maar vaak ook erg raak met uitspraken als “corporate justice in this world is a punchline” (rechtvaardigheid in het bedrijfsleven is een lachertje). De hele cast levert prima acteerwerk af, op Henry “E.T.” Thomas na, die een karikatuur maakt van zoon Frederick en Malcolm Goodwin, die even slecht acteert als hij in iZombie doet. Mark Hamill is de meeste afleveringen nogal nondescript, passend bij zijn rol, maar maakt diepe indruk in een scène met Gugino in de slotaflevering waar hij ineens kwetsbaar is – maar er oneindig sterk uitkomt.
Ik heb weer enorm genoten van deze nieuwste aanwinst in de Flanagan-collectie en kan ‘m van harte aanbevelen!
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze serie te zien is
