Regie: Rian Johnson
Over ruim dertig jaar worden liquidaties niet meer gewoon op straat in Amsterdam uitgevoerd, maar wordt het slachtoffer geboeid en met een zak over zijn hoofd in een tijdmachine gegooid. Daar wordt hij dertig jaar teruggezapt en opgewacht door een ‘looper’, die hem op het moment van aankomst meteen afmaakt en zich van het lijk ontdoet. De reden is simpel: in de toekomst zijn lichamen makkelijker te traceren door GPS, dus geen lijk, geen delict. Om alles netjes te houden en geen overlaps te krijgen, worden de loopers zelf na dertig jaar ook teruggezapt en door hun jongere versie afgemaakt. Dit ritueel heet ‘closing the loop’ en is om te voorkomen dat er losse eindjes zijn of informatie kan worden uitgewisseld.
Dit loopt allemaal anders als Joe aan de beurt is. Joe, mooi gespeeld door Joseph Gordon-Levitt (Inception, The Dark Knight Rises), staat ongeduldig te wachten als zijn oudere evenbeeld (Bruce Willis) verschijnt – ongeboeid en zonder kap. Doordat het geen business as usual is, aarzelt de jonge Joe net even te lang en weet de oudere Joe te ontkomen.
Daarnaast blijkt ook nog dat er in de toekomst een enorm kwaadaardige badass zal verschijnen, The Rainmaker, die in zijn eentje alle syndicaten over zal nemen als hij niet voortijdig wordt tegengehouden. Dat is de reden dat de oudere Joe weigert zich te laten afschieten: hij wil de Rainmaker-in-de-dop doodschieten om toekomstige narigheid te voorkomen, maar omdat de jonge Joe zelf door zijn bazen opgejaagd zal worden als hij de oudere Joe niet elimineert zijn de twee tot elkaar veroordeeld en volgt een ingenieus kat-en-muisspel, dat hen naar een boerderij leidt waar Sara (Emily Blunt) woont met haar zoontje Cid. Joe komt erachter dat Cid een belangrijke rol speelt in de manier waarop de toekomst zich ontwikkelt.
Johnson (die eerder Brick maakte met Gordon-Levitt) heeft knap werk afgeleverd. Door het tijdreis-element, de verschillende gezichtspunten en verhaallijnen moet het een uitdaging zijn geweest om het als een vloeiend geheel over te brengen en dat is goed gelukt, mede door de sterke dialogen. De actie is stevig en bloederig, maar functioneel. Het camerawerk was bijzonder aangenaam, hier en daar werd ingezoomd op details (melk die in de koffie wolkt) wat een mooi zorgvuldig effect geeft. De scène waarin de oude en de jonge Joe tegenover elkaar zitten in Joe’s favoriete diner is pure magie, het moment waarop de jonge Joe zijn oudere versie onderzoekend aankijkt is subtiel, maar voldoende om de kijker mee te nemen in de surrealistische situatie: wat zou je je oudere zelf allemaal willen vragen? Wat staat je nog te wachten in je leven?
Ook het acteerwerk was prettig. Gordon-Levitt lijkt door het werk van make-up artist Kazuhiro Tsuji op een jonge Bruce Willis, maar heeft zich daarnaast ook zijn kalme beheerste uitstraling eigen gemaakt. De jonge Pierce Gagnon (Cid) was de acteur die het meeste indruk maakte, nog maar vijf tijdens de opnamen maar heel veelzijdig: ontwapenend babbelend zoals kleine jongetjes kunnen doen, maar onder bepaalde omstandigheden angstaanjagend. Dit leverde hem ook meteen een hoge Creepy Kid-score op op Downright Creepy. Daarnaast komt oudgediende Jeff Daniels (Terms of Endearment, Dumb and Dumber) langs als de gangsterbaas van de jonge Joe, en Piper Perabo (Coyote Ugly) als zijn liefje.
Looper is een bijna on-Amerikaanse, originele film. Hij duurt twee uur, maar die vervelen nergens en het is niet alleen door de verhaallijn maar ook visueel een feest om naar te kijken. Dikke aanrader dus!
