Regie: Oliver Stone
Bobby (Sean Penn) heeft zware gokschulden wat hem net twee vingers heeft gekost, en is door de woestijn op de vlucht voor zijn schuldenaren als hij autopech krijgt. Hij besluit naar het dichtstbijzijnde plaatsje te tuffen: een gehucht met de naam Superior, waar hij in bizarre situaties terechtkomt en alles nog erger wordt dan het al was. He’s rowing up shit creek without paddles.
Superior wordt bevolkt door een allegaartje aan mensen, zoals garagehouder Darrell (Billy Bob Thornton), sheriff Potter (Powers Boothe), een blinde veteraan die meer ziet dan hij doet voorkomen (Jon Voight), een bijna cartoonesk stel, Jenny (Claire Danes) en Toby ‘TNT’ Tucker (Joaquin Phoenix in zijn beginjaren) en niet te vergeten de mooie, maar levensgevaarlijke Indiaanse Grace (Jennifer Lopez) en haar veel oudere man Jake (Nick Nolte). Verder figureert Stone’s zoon Sean als het jongetje in de supermarkt en zijn Liv Tyler en Laurie Metcalf te zien in cameo’s. Het geheel wordt omlijst door de duidelijk herkenbare muziek van Ennio Morricone.
Het acteerwerk is over het algemeen erg goed (met als hoogtepunt Penn), al vermoed ik dat het Indiaanse accent van Voight niet helemaal klopt. Lopez’ acteerkwaliteiten hangen erg af van de regisseur gezien haar sterk wisselende prestaties (met Gigli als absoluut dieptepunt), maar hier is ze heel goed op haar plek met haar meisjesstemmetje. Ik heb het meest genoten van Billy Bob Thornton (die ruim 20 kilo aankwam voor de rol) als de geslepen garagehouder Darrell met zijn lijzige manier van praten, en Joaquin Phoenix als Toby ‘TNT’ Tucker die iedereen die ook maar naar Jenny kíjkt in elkaar wil slaan.
Als je niet zou weten dat dit een Oliver Stone-film was zou je denken dat het een onafhankelijke lowbudgetfilm was. Dat was het niet, al was het budget ‘maar’ $ 20 miljoen (een gemiddelde Hollywoodfilm kost zo’n $ 65 miljoen), maar het is de associatie die de film zelf oproept door de bijna experimentele stijl, de camerastandpunten, de montage en het niet erg toegankelijke verhaal – je zit twee uur te kijken naar een zich steeds maar verder opstapelende bak ellende met een absurdistisch tintje á la Twin Peaks. Het voelt of Stone niet mikte op een groot publiek maar lekker z’n gang aan het gaan was. De film werd niet door iedereen positief ontvangen – niet zo gek als je bedenkt dat Stone in de jaren vóór U-Turn non-stop toegankelijke kaskrakers afleverde: Platoon (1986), Wall Street (1987), Born on the Fourth of July (1989) The Doors en JFK (1991), Natural Born Killers (1994) en Nixon (1995). Stone had ‘m gewoon uit moeten brengen onder een pseudoniem, dan waren de verwachtingen heel anders geweest.
In tegenstelling tot veel anderen vind ik het een memorabele film, al was het maar omdat ik het knap vind hoe iemand zóveel ellende geloofwaardig aan elkaar kan rijgen (de film is gebaseerd op het boek Stray Dogs van John Ridley, die het ook bewerkte tot scenario). Het enige minpuntje is dat de focus hier en daar wat onduidelijk is: gaat de film nou over Bobby’s ellende of over Grace’ wraak gezien de vele flashbacks naar haar moeder?
U-Turn is een beklemmende shitstorm vol twists waar je draaierig uitkomt. Dat zijn de leukste.
Leuk weetje: Billy Bob Thornton werkte samen met zijn toekomstige schoonvader, Jon Voight. Thornton en de dochter van Jon Voight, Angelina Jolie, zouden elkaar twee jaar na het uitkomen van U-Turn leren kennen op de set van Pushing Tin (1999) en twee maanden daarna trouwen.
