Regie: Michael Cristofer
Vóór Naomi, Cindy, Claudia, Linda en Christy was daar Gia Marie Carangi, actief tussen 1978 en 1983, die wordt gezien als het eerste supermodel. Tijdens haar bliksemcarrière raakte ze verslaafd aan heroïne. Ze overleed in 1986, als een van de eerste vrouwelijke celebs, aan de gevolgen van AIDS na een kort, maar bewogen leven – ze was pas 26 toen ze overleed.
De televisiefilm is documentair opgezet: snapshots uit Carangi’s leven, afgewisseld door (gespeelde) interviews met mensen die haar kenden. Carangi wordt neergezet als een extraverte, wilde meid die zich moeilijk iets liet opdragen en flinke verlatingsangst had.
Het is een mooie cast: Angelina Jolie als Gia, Mercedes Ruehl als moeder Kathleen, Louis Giambalvo als vader Joe, Faye Dunaway als Wilhelmina Cooper (de grondlegger van het prestigieuze modellenbureau Wilhelmina International Inc.), een piepklein rolletje voor Mila Kunis als een jonge Gia en Elizabeth Mitchell als Linda, de grote liefde van Gia (die in werkelijkheid Sandy Linter heette).
Ik vind Jolie’s acteerprestaties over het algemeen erg wisselend, kennelijk is haar performance afhankelijk van de regisseur. Als dat zo is, dan is het Cristofer erg goed gelukt om Jolie op haar best te krijgen: ik vind dit Jolie’s beste acteerprestatie die ik tot nu toe, anno 2023, gezien heb. Hoewel Carangi hunkert naar bevestiging, aandacht en liefde blijft ze krachtig en charismatisch. Ook het sterk wisselende gedrag van Carangi – naar buiten toe extravert, vrolijk en bijdehant, privé kwetsbaar en soms ronduit labiel – is overtuigend neergezet door Jolie. Jolie wilde de rol eerst niet wilde aannemen, omdat ze bang was dat er een te mooi plaatje geschetst zou worden van het leven van het supermodel, én omdat ze in die periode zelf ook worstelde met drugsgebruik. Na de opnames nam ze een pauze van het acteerwerk, omdat ze voor haar gevoel alles had gegeven.
Angelina Jolie is de dochter van acteurs Jon Voight en Marcheline Bertrand. Op haar zevende maakte ze haar debuut in Lookin’ to Get Out (1982), waar haar vader de hoofdrol in speelde. Op haar elfde besloot ze actrice te worden en meldde zich bij het Lee Strasberg Theatre Institute. In 1998 won Jolie, toen begin 20, een Golden Globe voor haar rol in de televisiefilm George Wallace (1997). Voor haar hoofdrol in Gia won Jolie een Screen Actors Guild Award en opnieuw een Golden Globe, maar haar definitieve doorbraak volgde pas door haar rol als Lisa in Girl, Interrupted (1999).
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
Scroll door voor foto’s en een interview met de echte Gia
Klik hier voor een interview met Gia uit 1981, toen ze probeerde een comeback te maken na haar drugsproblemen.
