Regie: Andrew Renzi
Ik heb altijd al een zwak gehad voor Hollywoods enfant terrible: Charlie Sheen. Knalde al heel jong naar de top, kwam elke keer weer in de problemen maar kwam er altijd aan de andere kant weer uit om zijn volgende succes te boeken – tot hij eind jaren 00 niet meer aan die andere kant verscheen. Hij zakte steeds verder weg, met als absoluut dieptepunt zijn ‘bi-winning’-interview in 2011, knetterhigh en knettergestoord door maandenlang zwaar crackgebruik. In 2015 maakte hij bekend dat hij hiv had en verwachtte ik dat we nooit meer iets van hem zouden horen. Tot nu.
Documentairemaker Andrew Renzi nam maanden de tijd om een vertrouwensband met Sheen op te bouwen. Met resultaat: in een verlaten diner met een kop koffie vertelt Sheen ontspannen, eerlijk, en met veel zelfspot en humor over zijn roerige leven. In vroegere interviews kon hij zichzelf soms irritant serieus nemen, nu stelt hij zich open en kwetsbaar op. Renzi blijft buiten beeld en stelt alleen zo af en toe een vraag. Het is een perfecte combinatie: Renzi is een uitstekend interviewer en Sheen een begenadigd verteller, die moeilijke of gênante herinneringen afwisselt met geestige anekdotes (bijvoorbeeld het ijsklontje, of hoe nota bene zijn dealer hem eindelijk van de drugs af kreeg – iets dat niemand anders voor elkaar had gekregen).
Ook is er veel beeldmateriaal te zien. Zowel bekende filmfragmenten en persmomenten, als intieme 8mm filmpjes waarop te zien is hoe een piepjonge Charlie en zijn broer Emilio met hun vrienden George Clooney, en Sean en Chris Penn naspelen wat ze hun vader, Martin Sheen, hebben zien doen in films als Apocalypse Now. Er zijn minstens even eerlijke interviews met Charlie’s vrienden, ex-vrouwen, madam Heidi Fleiss, zijn oudere broer Ramon, Chuck Lorre, Jon Cryer (zijn tegenspeler in Two and a Half Men) en zelfs zijn dealer, en wat opvalt is dat hij nog steeds bevriend is met zijn jeugdvrienden, de enorme loyaliteit die er tussen iedereen is, en hoe liefdevol zijn naasten over Charlie praten en Charlie over hen. Vooral zijn uitspraken over zijn vader, die hem altijd is blijven steunen, zijn ontroerend.
Charlie ziet er, na zeven jaar nuchterheid, gelukkig weer gezond uit en straalt een enorme ‘lust for life’ uit, echt een plezier om te zien. Hij is toch teruggekomen aan de andere kant, en daadwerkelijk als winnaar: niet alleen heeft hij (eindelijk) zijn verslavingen onder controle, maar hij heeft ook zijn schaamte overwonnen, en met deze zeldzaam open en eerlijke documentaire ook het lelijke beeld dat er over hem bestond. Als je, net als ik, ooit een zwak voor hem had, zul je hem na het zien van deze documentaire definitief in je hart sluiten.
Deze docu op IMDb
Klik hier om te zien waar deze documentaire te zien is
