Regie: Irene Taylor
Ik heb niet zoveel met de muziek van Céline Dion. Het is me vaak te zoet, te kitscherig, te bombastisch (de uitzondering is het titelnummer van Beauty & The Beast, een duet met Peabo Bryson – dat is Disney-kitsch en mag altijd). Maar het is ontegenzeggelijk een megatalent met een prachtige stem en ik heb wél iets met mensen met een passie, dus ik heb de documentaire I Am: Céline Dion met veel aandacht gekeken.
Beelden uit de rijke carrière van Dion worden afgewisseld met de Dion van nu, die ons rondleidt door het pakhuis aan kostuums, souvenirs en herinneringen en vertelt over haar slopende ziekte, Stiff Person Syndrome (SPS). Het is een wrange combinatie, maar komt daardoor enorm binnen. Dion is op haar kwetstbaarst, open en eerlijk over haar intens grote verlies, zonder make-up en in slobberige kleren – een diva ontdaan van al haar glorie, maar een echt mens zoals jij en ik.
De maker, Irene Taylor, lijkt een fascinatie te hebben voor de combinatie van muzikaal talent met een randje: eerder maakte ze verschillende (korte) documentaires over doofheid en muziek, of over een singer-songwriter die op zoek gaat naar haar vader, die dakloos en verslaafd blijkt te zijn maar ook, net als zij, muzikant is (Homeless: The Soundtrack, 2018). Ze heeft verschillende prijzen gewonnen. Taylor heeft met I Am: Céline Dion ook weer uitstekend werk afgeleverd. Ze geeft geen commentaar bij de beelden en is niet te horen in de interviews, waardoor ze niet tussen Dion en de kijker in staat. Ze neemt Dions leven vlot door, zonder er veel over uit te weiden waardoor je aandacht zou kunnen verslappen. Met die keuzes stelt Taylor het vertrouwen in haar kijkers dat ze zelf de potloodschetsen kunnen invullen, en houdt de focus op de Dion in het nu.
In de commentaren die ik hoorde en las naar aanleiding van de previews (waar natuurlijk de extreme momenten worden getoond) werd regelmatig genoemd dat Dion een dramaqueen met flink wat zelfmedelijden is. Dat klopt deels, ze heeft als door de wol geverfde showvrouw de neiging een beetje te over-acten, maar het zelfmedelijden is terecht: het is diep tragisch wat haar overkomt. Haar stem en haar optredens waren haar levensader, haar manier van uiten en verwerken, haar alles. Het is ook niet moeilijk om door de soms wat gemaakte zinnetjes, lachjes en traantjes heen het echte, diepe verdriet te zien.
Als ze toch probeert om een mooi, klein liedje (dat ik veel mooier vind dan al het andere, juist door de imperfectie) in te zingen in de opnamestudio, is op aangrijpende wijze te zien hoe hoog de prijs is die ze daarvoor moet betalen. Daarbij wordt ze omringd door haar fysiotherapeut en anderen uit haar team, die haar er liefdevol doorheen helpen: “We’ve got you, boss.”
I Am: Céline Dion is een indrukwekkend en ontroerend monument voor Dion die, na veertig jaar aan de top te hebben gestaan en voor miljoenen mensen heeft opgetreden, noodgedwongen en te vroeg afscheid moet nemen van het podium. Het is ook een confronterende uitvergroting van ons leven als dat richting de herfst gaat: ouder worden, de onvermijdelijke fysieke beperkingen die daarbij horen en het moeilijke afscheid van onze jeugdigheid en kracht. Het willen vasthouden van het volle leven terwijl dat uit je handen glipt, het besef van vergankelijkheid.
Deze documentaire op IMDb
Klik hier om te zien waar deze documentaire te zien is
