Regie: Sebastián Lelio
Het is 1862 als de Engelse verpleegster Lib Wright naar een afgelegen Iers dorp reist met de opdracht om de elfjarige Anna O’Donnell te observeren. Anna beweert al vier maanden zonder voedsel te leven en wordt door de inwoners van het dorp als een religieus wonder beschouwd. In haar zoektocht naar de waarheid achter Anna’s vasten, lukt het Lib steeds minder goed om afstand te houden. Uiteindelijk stuit ze op een afschuwelijk familiegeheim.
De film is gebaseerd op het gelijknamige boek uit 2016 van Emma Donoghue, die ook meeschreef aan het script. Regisseur Sebastián Lelio kreeg in 2013 al lovende kritieken over Gloria op het filmfestival van Berlijn, won een Oscar voor Beste Buitenlandse film voor Una mujer fantástica (2017) en kreeg vijf nominaties bij de British Independent Film Awards voor zijn Engelstalige debuut Disobedience (2017, met Rachel Weisz en Rachel McAdams).
The Wonder is een ingetogen film met prachtige muziek van Matthew Herbert (die er een British Independent Film Award voor Best Original Music mee in de wacht sleepte). Ook het acteerwerk is indrukwekkend, wat niet verwonderlijk is met zo’n sterke cast, waaronder Florence Pugh, Niamh Algar, Ciarán Hinds en Toby Jones. Kíla Lord Cassidy overtuigt volledig als de volhardende Anna.
Het camerawerk (de weidse shots van het ruwe Ierse landschap, prachtig!) is uitstekend, en er zitten wat originele verrassingen in, zoals de manier waarop de film opent, de vierde wand die op enkele momenten wordt doorbroken en een heel bijzonder beeldrijm, maar het blijft allemaal subtiel.
De film werd opgenomen in de Top Ten Independent Films 2022 van het National Board of Review en kreeg verschillende BAFTA- en BIFA-nominaties, maar heeft relatief weinig aandacht gekregen*. Een van de oorzaken daarvan kan zijn dat het een onafhankelijke film is, wat automatisch een veel kleiner marketingbudget betekent. Ook wordt de film relatief laag gewaardeerd op IMDb: een 6,6. De meest voorkomende kritiek is dat de film traag is. Voor kijkers die Hollywoodspektakel gewend zijn zal dat ongetwijfeld zo voelen, maar wat voor hen als traag voelt is naar mijn mening bedachtzaamheid en zorgvuldigheid. Het verhaal ontwikkelt zich namelijk in een prima en soepel tempo en er zijn geen overbodige scènes. Daarnaast zijn veel (vooral Amerikaanse) reviewers boos over de indirecte kritiek die de film levert op religie.
Ik zag het verhaal vooral als metafoor voor hoe we omgaan met het loodzware geheim dat Anna met zich meetorst, de menselijke neiging om het ondraaglijke te omzeilen met geloof, ritueel en fictie – en inderdaad, hoe religie in negatieve zin kan bijdragen aan het gewicht van zo’n geheim.
*) De Filmkrant publiceerde na het uitkomen wél een hele mooie recensie, Het wonder van cinema, overwegend lovend met wat kleine kanttekeningen.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
