Regie: Lee Daniels
Ebony en haar drie kinderen Andre, Nate en Shante zijn net verhuisd. Ebony’s moeder Alberta, die kanker heeft, is bij hen ingetrokken. Ebony heeft grote moeite de eindjes aan elkaar te knopen en de krengerige jeugdzorgmedewerker Cynthia houdt het gezin met haviksogen in de gaten. Dan blijkt er ook nog een vervelende entiteit in de kelder van het huis te wonen, die hen het leven zuur maakt.
De film is gebaseerd op een ‘waargebeurd’ verhaal (dat je onderaan dit artikel kunt vinden) dat bewerkt is naar een script door de niet enorm ervaren of succesvolle David Coggeshall en Elijah Bynum. De regie is in handen van Lee Daniels, die voor een Oscar werd genomineerd voor Precious (2009) en drie afleveringen regisseerde van de successerie Empire.
Het eerste deel van de film is veelbelovend. Er wordt glashelder in beeld gebracht waar voortdurend geldgebrek toe leidt: extreme stress die zich uit in ongeduld, fysiek geweld en middelengebruik, hoe hard Ebony ook probeert het goed te doen. De relatie met haar moeder Alberta is moeizaam, doordat Ebony’s jeugd ook getekend werd door een schadelijke thuissituatie. Ook geloof veroorzaakt een tweespalt tussen hen: door alle tegenslagen is Ebony haar geloof verloren en moeder Alberta heeft dat juist net gevonden. Er zijn dus al flink wat demonen aanwezig vóór die in de kelder zich aandient.
De manier waarop het gezin is neergezet is ijzersterk, op wat kleine schoonheidsfoutjes na. Als dat het hoofdverhaal was geweest, was het een steengoede, misschien zelfs Oscarwaardige film geweest. Het acteerwerk van Andra Day, Glenn Close en Mo’Nique is ronduit indrukwekkend te noemen. Met name Day als de harde, maar o zo kwetsbare Ebony en de legendarische Close, die verrast als de white trashy Alberta, zouden van mij een nominatie krijgen. Daar moet ik overigens bij vermelden dat de echte grootmoeder niet wit was. Ik vermoed dat er bewust gekozen is voor een witte actrice tussen de verder zwarte cast om een zo breed mogelijk publiek te bereiken, en Close’ naam zorgt natuurlijk ook voor extra publiciteit – slimme zet dus.
Het is het horrorelement dat wat mij betreft de plank flink misslaat. De spanningsopbouw is weinig vernieuwend en de bezetenheid een slap aftreksel van The Exorcist. Ik heb tijdens de film niet één keer gegriezeld – maar goed, mijn lat ligt hoog. Dat had nog goedgemaakt kunnen worden bij de climax, maar die was helemaal teleurstellend. De gezinssituatie en Ebony’s zoekgeraakte zelfvertrouwen bieden zoveel invalshoeken, maar helaas: de boel werd platgeslagen met een enorme cliché. Zonde van zoveel potentie.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
Scroll door voor het ‘waargebeurde’ verhaal
Het ‘waargebeurde’ verhaal
In november 2011 verhuisden Latoya Ammons, haar drie kinderen van toen 7, 9 en 12 jaar oud en haar moeder, Rosa Campbell, naar een huis aan 3860 Carolina Street in Gary, Indiana. Kort nadat het gezin er was gaan wonen, beweerden ze dat er zwarte vliegen over de veranda zwermden en bleven terugkeren, ook als het gezin dacht ze allemaal te hebben doodgeslagen.
Campbell hoorde aanvankelijk voetstappen in de kelder en krakende deuren. Later beweerde ze ‘de schimmige figuur van een man die door de woonkamer ijsbeerde’ te hebben gezien en een laarsafdruk te hebben gevonden. Campbell beweerde dat een onbekende kracht haar had proberen te wurgen. De 12-jarige dochter van Ammons zou, toen er een vriendinnetje was blijven slapen, bewusteloos boven haar bed hebben gezweefd. Het gezin vertelde te hebben gebeden tot het meisje weer in bed lag. De dochter had geen herinnering aan het incident. De oudste zoon zou door een onbekende kracht door de kamer zijn gegooid. Ook werd er beweerd dat de jongste zoon met weggerolde ogen gromde en zei: “Het is tijd om te sterven” en “Ik ga je vermoorden”.
Het gezin nam op 19 april 2012 contact op met hun huisarts, Geoffrey Onyeukwu. Na een huisonderzoek constateerde hij dat er sprake was van een gedeelde waan. Dat werd gemeld bij de politie, die de kinderen naar het ziekenhuis bracht. Daar werd beschreven dat de oudere jongen rationeel handelde, terwijl de jongere jongen ‘schreeuwde en om zich heen sloeg’. Ook het Department of Child Services (DCS) werd ingeschakeld. Het DCS was van mening dat de kinderen gedrag vertoonden dat door moeder werd geïnstigeerd. Media als de New York Daily News brachten sensatieverhalen over DCS-personeel dat er getuige van zou zijn geweest dat de jongste zoon achteruit tegen de muur liep en de Indianapolis Star publiceerde een foto, waarop een schimmige figuur te zien was terwijl er niemand thuis was.
Het gezin huurde pater Michael Maginot in om een uitdrijving uit te voeren. Hij interviewde het gezin op 22 april 2012 en concludeerde dat ze “gekweld werden door demonen”. Hij voerde uiteindelijk drie uitdrijvingen uit, twee in het Engels en één in het Latijn. Eén uitdrijving werd uitgevoerd op Latoya Ammons.
Het gezin Ammons verhuisde in 2012 naar Indianapolis, waarna de vreemde gebeurtenissen zouden zijn opgehouden.
