Regie: John Moore
Het diplomatenechtpaar Thorne heeft alles: geld en succes, maar hun eerste kindje wordt doodgeboren. Ze adopteren Damien, maar komen er langzaam achter dat ze de Antichrist aan het opvoeden zijn.
De oorspronkelijke versie van The Omen (Richard Donner, 1976) was een enorm succes en won een Oscar, een Saturn Award en een Best Cinematography Award. Hier een succesvolle remake van maken was dus nogal een uitdaging – en helaas is Moore niet geslaagd in zijn opzet.
Het begint al bij de cast: Liev Schreiber en Julia Stiles hebben niet het statige dat Gregory Peck en Lee Remick hadden in het origineel. De grootste uitglijder is wel Ms Baylock, die in het origineel beangstigend goed werd vertolkt door Billie Whitelaw. Baylock wordt in deze versie neergezet door een zwaar gebotoxte Mia Farrow, die een veel te zachtaardige uitstraling heeft voor de rol. De prestatie van David Thewlis (Keith Jennings, de fotograaf die doorkrijgt dat er iets mis is) werd zelfs zo slecht ontvangen dat hij werd genomineerd voor een Razzie. De enige die nog een beetje goed gecast is en qua acteerprestatie overeind blijft is de helaas overleden Pete Postlethwaite (priester Brennan, die Thorne probeert te waarschuwen voor het naderend onheil). Ook niet onaardig is Seamus Davey-Fitzpatrick, die een Chainsaw Award (Creepiest Kid) won voor zijn rol als Damien, maar ik vond de versie van Harvey Stephens (nu een vriendelijke veertiger) toch veel enger. Leuk detail is dat Stephens in deze versie een figurantenrol speelt als roddeljournalist.
De film voegt niks toe, het verhaal is volledig intact gelaten op wat moderne vervangingen als de digitale camera en wat gepimpte special effects na. Juist doordat het bijna een exacte kopie is valt meer op hoe mager de film afsteekt tegen het origineel. Bijna, omdat er in een aantal cruciale scènes wel wijzigingen zijn aangebracht. De meest opvallende is de scene waarin Damien met het echtpaar Thorne mee moet naar de kerk. In het origineel is hij doodsbang en bij aankomst klauwt hij in blinde paniek naar zijn adoptiemoeder. In deze versie wordt nauwelijks de nadruk gelegd op het feit dat hij doodsbang is, maar valt hij zijn moeder ronduit aan. Als zijn vader hem uiteindelijk vast heeft kijkt hij haar nog even boos aan. Een subtiel maar wezenlijk verschil.
De film wordt niet alleen nergens echt eng, maar is ook lang niet zo indringend als het origineel. Niet indrukwekkend dus.
Deze review is eerder verschenen op zombiehorror.nl
Deze film op IMDb
