Regie: George Lucas
Drie jaar na de slag om Geonosis naderen de Clone Wars hun ontknoping. Obi-Wan, nu een volleerd Jedi-Master, krijgt de opdracht om de leiders van de separatisten uit te schakelen. Tijdens zijn afwezigheid valt zijn voormalige leerling Anakin ten prooi aan de verleidingen van de duistere kant van The Force. Als Sith Lord zweert hij trouw aan Chancellor Palpatine en helpt deze de republiek om te vormen tot Galactic Empire. Obi-Wan heeft geen andere keuze dan Anakin te confronteren in een duel dat niet alleen de uitkomst van de Clone Wars zal bepalen, maar waarin ook de zaden zullen worden geplant van een conflict dat vele jaren later het lot van universum zal bepalen.
(Met veel dank aan de recensie op Filmtotaal, het was me anders niet gelukt de synopsis goed te schrijven – te ingewikkeld).
Als klein kind ben ik met m’n vader naar Star Wars (1977) geweest. Toen ik eruit kwam was ik diep onder de indruk en onvoorwaardelijk fan. Ik had ook een boek waarin het verhaal verteld werd met foto’s uit de film. Dat heb ik nog steeds, het valt bijna uit elkaar. Drie jaar daarna (1980) heb ik minstens zo genoten van het tegenwoordige deel V: The Empire Strikes Back. Het spreekt dan ook voor zich dat ik me, meer dan dertig jaar later, blij voor de buis nestelde voor een avond met twee Star Wars-films achter elkaar: deel III, Revenge of the Sith en nóg eens het goeie ouwe origineel, wat omgedoopt blijkt te zijn tot deel IV, A New Hope.
Ondanks – of dankzij – mijn diepgewortelde loyaliteit was ik in ‘t begin niet zo blij met Revenge of the Sith. Hoewel het natuurlijk altijd leuk is om Ewan McGregor (als de jonge Obi-Wan Kenobi) te zien kwam ik terecht in een soort ademloos tempo. Er is een verschil tussen vaart en haast, en dit was haast. De film ging van hot naar haar, scènes voelden niet zorgvuldig maar afgeraffeld. Dialogen waren oppervlakkig, sommigen ook slecht geacteerd of schaamteloos slecht gedubd. Samuel L. Jackson, die ik normaal heel hoog heb zitten, speelde een complete flutrol als raadslid Mace Windu. Wat me het meest stoorde was dat er onder werkelijk élke scène muziek zat.
Verrassend genoeg kwam er steeds meer evenwicht in de film, in de tweede helft had ik er zelfs plezier in. De scènes waren steviger en geloofwaardiger, er werd meer rust en tijd genomen. Het hoogtepunt is wanneer Padmé (Natalie Portman, die me tot tranen roerde) haar geliefde Anakin Skywalker (de onbekende en niet indrukwekkende Hayden Christensen) smeekt, als hij voor The Dark Side heeft gekozen: “Anakin, you’re breaking my heart! You’re going down a path I cannot follow! Stop now… come back… I love you!” Ook vond ik de scène waarbij Darth Vader voor het eerst zijn nieuwe masker aangemeten krijgt mooi en zorgvuldig gedaan, en wanneer hij zijn eerste woorden zegt klinken die precies zoals je hoopte: het is de prachtige stem van de onvolprezen James Earl Jones.
Tegen het eind vielen steeds meer stukjes op hun plek. Natuurlijk helpt het als je doorkrijgt waar alles toe leidt en de geschiedenis begrijpt die voorafgaat aan de legendarische eerste film, maar er was ook echt een groot verschil in kwaliteit. En dat Jimmy Smits ineens opdook als Senator Bail Organa vond ik al helemaal niet erg. Dus toch verdiend, die 7.6 op IMDb.
Het maakte het ook vele malen leuker om het huidige deel IV nog eens te bekijken, je wordt bijna een beetje weemoedig als je de oude Obi-Wan Kenobi het hoort hebben over zijn vroegere vriend Anakin. Bijzonder dat die film dertig jaar na dato nog staat als een huis, inclusief de special effects. En veel, veel minder muziek, er zijn zelfs hele scènes waar geen muziek onder zit!
Mooi om te zien dat eigenlijk alle verhalen teruggebracht kunnen worden naar oude ridderverhalen of mythen: goed tegen kwaad, worstelen met geweten. En fijn dat nog steeds het goede overwint. Net echt hè?
May the force be with you.
