Regie: Ruben Östlund
Model Carl heeft een relatie met influencer Yaya. Voor haar is hun relatie vooral voor de aandacht en de volgers, maar Carl is vastberaden om Yaya écht voor zich te winnen. Dat wil hij voor elkaar krijgen tijdens een luxe cruise tussen de allerrijksten: een bonte verzameling reizigers met bizarre wensen, waar de crew graag gehoor aan geeft in de hoop op een grote fooi. Als het jacht uiteindelijk schipbreuk lijdt veranderen de onderlinge verhoudingen drastisch.
Het grootste deel van de film is echt fenomenaal: er zit flinke vaart in, de dialogen zijn spitsvondig, het acteerwerk is top en er worden veel smakelijke (en onsmakelijke!) sneren uitgedeeld naar de manier waarop onze maatschappij op dit moment is ingericht. Elk personage vertegenwoordigt een element, klik hier voor een zeer lezenswaardige analyse van Joost Broeren-Huitenga voor de Filmkrant.
Wat mij betreft had het deel ná de schipbreuk compacter gekund: in zijn behoefte ons zijn boodschap duidelijk te maken valt Östlund onnodig in herhaling of benadrukt te veel. Dat is jammer, want daardoor verliest hij aan subtiliteit (en duurt de film maar liefst tweeënhalf uur).
Er is uitstekend gecast: Harris Dickinson (Where the Crawdads Sing, The King’s Man) is een heerlijk broeierige en wat naïeve Carl, Woody Harrelson de kapitein die in zijn hart socialist is en zijn hypocrisie met overgave wegdrinkt, Zlatko Buric een patserige stronthandelaar die met zijn vrouw en minnares reist. Charlbi Dean is een overtuigende Yaya, die bedreven is in het manipulatiespel en maar heel zelden haar echte zelf laat zien. Helaas heeft de in Kaapstad geboren Dean maar heel kort van het enorme succes van Triangle of Sadness mogen genieten: ze overleed op 29 augustus 2022 aan een bacteriële inflectie, die haar lichaam niet kon bestrijden doordat ze in 2009 haar milt verloor door een zwaar ongeluk. Ze werd slechts 32 jaar oud.
De Zweed Ruben Östlund, die de film schreef en regisseerde en wiens handelsmerk maatschappijkritische satire lijkt te zijn, is een filmmaker om in de gaten te houden. Na een relatief klein aantal films op eigen bodem begon hij internationale aandacht te krijgen door Force Majeure (2014) over een ruziënd stel op skivakantie. De film was ingestuurd voor de Oscars en belandde op de shortlist, maar werd uiteindelijk niet genomineerd – tot grote verbazing van veel filmliefhebbers. Met The Square (2017, met o.a. Elisabeth Moss), waarin hij decadentie en hypocrisie binnen de kunstwereld op de hak neemt, sleepte hij meerdere prijzen in de wacht waaronder zijn eerste Gouden Palm. De tweede kreeg hij voor Triangle of Sadness.
Absoluut gaan kijken, zéér de moeite waard!
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
