Regie: Tony Randel
Deel twee uit de Hellraiser-reeks. Een andere regisseur (Tony Randel) en een extra schrijver (Peter Atkins, zijn eerste screenplay).
De film opent met een – zeer beperkt – kijkje in het ontstaan van Pinhead. Je ziet wat de oorzaak is van zijn transformatie, maar wat hem ertoe heeft bewogen de Lament Configuration aan te schaffen en te openen blijft achterwege.
Kirsty (Ashley Laurence) komt na haar beproevingen in deel I terecht in een psychiatrische inrichting, waar Doctor Channard (Kenneth Cranham) de scepter zwaait. Kristy treft het niet: hij blijkt een moderne versie van de Marquis de Sade, die in de kelder van de instelling zijn geheim bewaart: zwaar gestoorden waar hij allerlei proeven op doet. Het is dan ook geen verrassing dat hij gefascineerd is door de gewraakte puzzeldoosjes, de Lament Configuration. Als hij erachter komt dat er in het ouderlijk huis van Kirsty nog een bebloed matras slingert waar Julia, de wicked stepmom van Kirsty, uit zou kunnen herrijzen, laat hij het matras thuisbezorgen en offert gestoorden op om haar weer tot leven te wekken. In de tussentijd krijgt Kirsty een boodschap van haar overleden vader uit gene zijde en neemt zich voor hem te gaan zoeken in de andere wereld. Kirsty vindt twee medestanders: een arts in opleiding, Kyle, en een jong meisje, Tiffany, dat ook opgenomen is omdat ze niet meer praat en alleen maar puzzelt (is dat even handig!) Ze weten te ontsnappen en hun weg te vinden naar het huis van Doctor Channard, waar de ellende al begonnen is. De poort wordt geopend en een chaotische jacht begint.
De regie lijkt wat beter dan die in deel I, maar dat helpt niet in het totaalplaatje. Er is erg veel dat niet klopt aan deze film: een flinterdunne verhaallijn met teveel rare sprongen en fouten. Niet alleen kleine (hoe komt het dat Julia na één lijk ‘affer’ is dan Frank na één lijk was in deel I? Waarom heeft Julia wel borsten maar geen hoofdhuid? Waar haalt Dr Channard zo snel een jurk en oorbellen vandaan?) maar ook in de grote lijnen: het verhaal gaat van hot naar haar en is bijna niet te volgen, motivaties ontbreken. Er lijkt vooral sprake te zijn van effectbejag, het verfijnde en de symboliek uit deel I ontbreken volledig. De makers hebben goed geluisterd naar de complimenten over deel I, eruit gefilterd wat het het best deed en er een verhaaltje omheen in elkaar geflanst. Er wordt ingezoomd op gore zonder dat het enige toegevoegde waarde heeft. Technisch gezien mankeert er ook het een en ander aan de film, de continuïteit is bijvoorbeeld erg slordig. Omdat de special effects erg gedateerd zijn is het is moeilijk te beoordelen of ze goed zijn, maar mooi is anders. Het enige wat nog een beetje mijn goedkeuring kon wegdragen was het doolhof.
Hoewel IMDb-reviewers veel enthousiaster waren vond ik het een opgave de film uit te kijken. Mijn advies? Bespaar je de moeite en ga lekker wat anders kijken.
Deze review is eerder verschenen op zombiehorror.nl
Deze film op IMDb
