Regie: Brad Peyton
Atlas speelt zich af in de nabije toekomst en gaat over een gelijknamige data-analist met een diepgeworteld wantrouwen jegens AI. Als ze het in haar eentje moet opnemen tegen haar aartsvijand heeft ze geen keus.
De film wemelt werkelijk van de plot holes en clichés, maar tegelijkertijd worden er ook een aantal basiselementen aangetikt: het hoofdpersonage is goed uitgewerkt en heeft een stevige backstory (al is ook die cliché) zodat je met haar mee kunt leven, de dialogen zijn bijna goed te noemen en het camerawerk en de montage zijn prima. Ook de reden van Atlas’ haat jegens haar aartsvijand wordt uiteengezet zodat je je ook daarin kunt verplaatsen, en zelfs hij, AI Harlan, heeft een hele volgbare motivatie voor zijn akelige plan. De ontwikkeling van de vriendschap tussen Atlas en Smith, haar AI, is ook goed opgebouwd (en ja, je voelt ‘m al aankomen, óók cliché).
De cast is ook niet vervelend. De hoofdpersoon wordt gespeeld door Jennifer Lopez, wiens acteerprestaties sterk afhangen van de regisseur: ze heeft de neiging om te groot en te dramatisch te acteren. In U Turn (Oliver Stone, 1997) deed ze het prima, maar we weten allemaal wat er gebeurde met Gigli (Martin Brest, 2003): een totale flop. Je moet het haar nageven: ze geeft het niet op, ondanks alle negatieve kritieken. Regisseur Peyton (Daybreak, Frontier) heeft in Atlas Lopez’ drama-uitschieters aardig goed in de hand weten te houden. Naast Lopez zijn ook Sterling K. Brown, Lana Parrilla, Simu Liu en Mark Strong te zien, de laatste deze keer met een Amerikaans accent. De acteerprestaties zijn niet subliem, maar dat is binnen het genre ook niet echt nodig of storend.
Ik moet ‘t toch maar bekennen: ik heb de film met veel plezier gekeken en zelfs een klein traantje gelaten tegen het einde. Soms zijn clichés en voorspelbaarheid heel prettig, als je je hoge standaarden even loslaat en je eraan overgeeft. Om mijn geliefde taartenvergelijking maar weer eens uit de kast te trekken: soms is een taart van de Hema precies waar je trek in hebt. Ik blijk niet de enige. Critici hadden niet veel goeds over voor de film, maar inmiddels hebben ruim 30 miljoen mensen ‘m bekeken op Netflix. Als we nog in bioscooptijd hadden geleefd was het een kaskraker geweest. Ik zou een sequel ook helemaal geen straf vinden.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
Ik vond Atlas ook fijn tijdverdrijf en heb genoten van de vechtscenes. Per ongeluk is mijn rating verkeerd vastgelegd op 1 miezerige ster.