Regie: Ridley Scott
De jonge huisvrouw Thelma is een naïef, klungelig veulen met een conservatieve rotvent, Darryl, die haar kleineert en bespot. De wat stuggere barvrouw Louise is iets ouder dan Thelma en heeft een knipperlichtrelatie met muzikant Jimmy. De vriendinnen besluiten met de auto naar een huisje in de bergen te rijden voor een lang weekend weg. Door een aaneenschakeling van gebeurtenissen worden het twee vrouwen die tegen wil en dank gezocht, en door het halve land opgejaagd worden door de politie, wat ondanks de pogingen van de begripvolle detective Slocumb (Harvey Keitel) om het tot een beter einde te brengen resulteert in een inmiddels iconische finale.
De acteurs zijn perfect gecast met als hoogtepunten natuurlijk Susan Sarandon als de wat norse, moederlijke Louise en Geena Davis als de jongere, onzekere en onhandige Thelma, maar niemand was zo overtuigend geweest als Christopher McDonald voor de rol van Darryl, en laidback Michael Madsen was geknipt voor de rol van Jimmy. De film betekende de doorbraak voor Brad Pitt, die de rol van de knappe JD speelt (waar Thelma een mooie nacht mee heeft met een vervelend staartje) en tot dan toe alleen bijrolletjes had gehad in series en een paar films.
De film zit evenwichtig in elkaar met sterke, vaak geestige dialogen en stevige actiescènes. Thelma en Louise zijn geen huilerige slachtoffers, maar krachtige mensen die proberen te overleven.
Toen hij de regie voor Thelma & Louise op zich nam had Ridley Scott al twee legendarische films afgeleverd: Alien (1979) en Blade Runner (1982). Beide films waren baanbrekend, en met Alien werd geschiedenis geschreven. De hoofdrol was oorspronkelijk geschreven voor een man, maar Scott besloot er een vrouw van te maken. Het gevolg was dat Ellen Ripley (Sigourney Weaver) de eerste vrouwelijke actieheld was en tot op vandaag wordt genoemd in lijstjes met beste filmhelden ooit.
Ook met Thelma & Louise werd geschiedenis geschreven als een van de eerste buddy movies én een van de eerste road movies met vrouwen in de hoofdrollen. De film werd door critici ‘feministisch’ genoemd, mannen zouden teveel geslachtofferd worden – wat wonderlijk is: het enige dat Thelma en Louise doen is zich verweren tegen overheersende, verkrachtende, nafluitende, stelende en scheldende mannen. Zulke reacties zeggen wel veel over die tijd, waarin juist de maatschappelijke discussie over de positie van vrouwen weer een hoogtepunt beleefde. Gelukkig werd de film goed ontvangen en overladen met prijzen. Callie Khouri, die een Oscar won voor het scenario, legde haar motivatie voor het schrijven van het verhaal uit: “As a female moviegoer, I just got fed up with the passive role of women. They were never driving the story because they were never driving the car.”
De film staat nog steeds als een huis, in alle opzichten. Voor iedereen een must see!
