Regie: Jonas Åkerlund
Ross (Jason Schwartzman) ziet eruit als een all-American college boy, maar als je goed kijkt zie je dat zijn haar te lang is, zijn kleren gekreukeld en vies zijn en hij afgekloven nagels heeft. Als hij op een dag drugs gaat halen bij zijn dealer Spider Mike (John Leguizamo) komt hij in een aaneenschakeling van bizarre gebeurtenissen terecht waardoor hij dagen niet slaapt – maar dat is waarschijnlijk niet voor het eerst. Denk Trainspotting, maar dan nog een tandje erger.
Spun is een originele, volkomen geflipte film over een stel hardcore methgebruikers: naast Ross en Spider Mike is er ook nog de vriendin van Spider, Cookie, een rol van Mena Suvari die drie jaar eerder juist het mooiste meisje ter wereld speelde in American Beauty. Nu is ze smerig met rotte tandjes en een potty mouth. De eeuwig vrolijke Nikki (Brittany Murphy) is de vriendin van The Cook, de meth-kok (Mickey Rourke die en passant ergens zijn voortanden eruit haalt) en dan is er nog huispuber Frisbee (Patrick Fugit) die alleen maar computerspelletjes zit te doen maar minstens even verslaafd is. Ze worden in de gaten gehouden door een rechercheursduo dat net zo maf is, gespeeld door Peter Stormare en Alexis Arquette. Verder zijn er hilarische cameo’s weggelegd voor Debbie Harry (Blondie) als de lesbische buurvrouw (waar eerst Madonna voor gecast was) en Eric Roberts die zich uitleeft als flamboyante knetternicht.
Spun was het speelfilmdebuut van Åkerlund, die vooral bekend is door zijn muziekvideo’s voor grote namen als Madonna, The Prodigy en Rammstein. De film, die in 22 dagen werd opgenomen, is op zichzelf ook een trip door de combinatie van het briljante camerawerk, de even briljante montage (een record van 5.000 edits), de extreme close ups en de psychedelische animaties. De soundtrack – original score van Billy Corgan gecombineerd met bestaande nummers (waaronder een nummer van Peter Stormare met zijn band Blonde from Fargo) – sluit naadloos aan.
Ik heb niks met Jason Schwartzman, maar ik heb ok niks tegen hem – en dat is misschien het probleem: hij heeft het charisma van een broodplank. Dat maakt in Spun niet uit, aangezien hij alleen maar de verbindende schakel is tussen alle andere krankzinnige personages. Mickey Rourke is natuurlijk perfect op zijn plek als The Cook en speelt hem ook met zichtbaar plezier, maar wie er voor mij echt uitspringen zijn John Leguizamo (die op een gegeven moment rondloopt met een sok om zijn piemel) en de veel te vroeg overleden Brittany Murphy, die drie jaar later opnieuw het scherm zou delen met Rourke in Sin City (2005).
Spun wordt onder andere aangemerkt als comedy. Ik weet niet of dat nou de beste term is: je kunt je ogen niet afhouden van alle bizarre ranzige types en gebeurtenissen, maar als het klaar is voel je je alsof je ook op een driedaagse bender bent geweest: vies, moe een misschien zelfs beetje misselijk – maar mán, wat heb je genoten van die crazy ride.
Deze film op IMDb
Spun is te zien op Prime Video, Google Play en Apple TV
