Regie: James Mangold
Dr Malick (Alfred Molina) probeert op het laatste moment om de doodstraf van Malcolm Rivers (Pruitt Taylor Vince, die acteur met trilogen oftewel nystagmus), een veroordeelde seriemoordenaar, te voorkomen. Op dezelfde avond belanden tien verschillende mensen die elkaar niet kennen in een afgelegen motel dat wordt beheerd door Larry (John Hawkes), waar ze moeten schuilen voor een regenstorm. Het is een bont gezelschap: uitgerangeerde actrice Caroline (Rebecca de Mornay) en haar chauffeur, de voormalige politieman Ed (John Cusack), agent Rhodes (Ray Liotta) die crimineel Robert (Jake Busey) onder zijn hoede heeft, sekswerker Paris (Amanda Peet), het pasgetrouwde stel Lou en Ginny (William Lee Scott en Clea DuVall) en het gezin York: George (John C. McGinley), Alice (Leila Kenzle) en hun zoon Timmy (Bret Loehr), die gewond is omdat Ed hem per ongeluk aangereden heeft. Ze leren elkaar net kennen, maar bekijken elkaar al snel met argusogen omdat ze één voor één vermoord worden. Wie of wat zit daarachter? Of is er sprake van een groter verhaal?
De personages zijn stuk voor stuk steengoed uitgewerkt en de acteurs zijn echt perfect gecast: de rol van Caroline is Rebecca de Mornay op het lijf geschreven, John Cusack is overtuigend als de zwijgzame Ed en Ray Liotta en Jake Busey (de jongere broer van Gary) zijn een beangstigend duo, maar wat mij betreft steelt Amanda Peet de show als de streetwise Paris. Het is interessant om te zien hoe de personages zich met, en tegen elkaar gaan gedragen onder de extreme omstandigheden.
Identity is allesbehalve een standaard whodunnit. Niets is wat het lijkt, het verhaal zit complex in elkaar en heeft een onverwachte en bijzondere twist – en als je denkt dat je er bent ben je er nog niet. Omdat de ontknoping zo bijzonder is werden er meerdere variaties opgenomen om te voorkomen dat er voortijdig iets uitlekte. De film is solide opgebouwd en werkt gericht naar een ontknoping. Het is wat mij betreft een van de meest ondergewaardeerde films van James Mangold (Girl, Interrupted, Walk the Line, Ford v Ferrari/Le Mans ’66). De film wordt hier en daar een horrorfilm genoemd, maar hoewel er wat bloederige momenten inzitten (tja, dat krijg je als er iemand wordt vermoord) is het toch echt een thriller – een retegoeie thriller die je gezien moet hebben.
Tip: als je de film eenmaal gezien hebt is er een leuk rijtje trivia met allerlei subtiele details op IMDb te vinden, waardoor je de film vast nog wel een keer gaat kijken 🙂
