Regie: Tommy Wiseau
In filmliefhebberland staat The Room bekend als Worst Film Ever en heeft een cultstatus bereikt met een grote groep fans. Tot op de dag van vandaag worden er vooral in de VS (vaak nachtelijke) voorstellingen gedraaid met publiek dat luidkeels meebrult met de dialogen. Er zijn zelfs tradities ontstaan tijdens de ‘midnight viewings’. Vóór het schrijven van deze review heb ik bewust alleen even vluchtig op IMDb gekeken om een open mind te houden (ik moest wel erg lachen om de briljante review van Brickyard Jimmy) en ben vervolgens het net op gestruind waar de film integraal te bekijken is. Ik heb veel films, en dus ook veel slechte films gezien, het kon toch niet erger zijn?
Ja, dat kan. Vele malen erger.
The Room draait om bankier Johnny (gespeeld door Wiseau zelf), die samenwoont met een mooie blondine, Lisa (Juliette Danielle). Johnny’s beste vriend Mark (Greg Sestero) woont in dezelfde flat. Naast dit drietal spelen een buurjongetje met opspelend testosteron en de moeder van de vriendin nog belangrijke rollen. De blondine gaat vreemd met de beste vriend, drama volgt. De film is geschreven en geregisseerd door Tommy Wiseau, die ook de hoofdrol voor zijn rekening nam.
Waar te beginnen met wat er allemaal mis is aan deze film… eigenlijk is er geen scène waar niks mis mee is. Allereerst de dialogen. Volkomen onlogische vragen en antwoorden volgen elkaar op. Daarnaast blijkt uit alle dialogen hoe beperkt de gedachtewereld van Tommy Wiseau is: er zit geen enkele diepgang in, en de blondine is vooral bij de bankier omdat hij een huis voor haar zal kopen, een ring voor haar heeft gekocht en omdat ze niet voor zichzelf kan zorgen. Personages worden niet geïntroduceerd, de karakters zijn niet uitgewerkt, hun motieven komen niet aan bod en de acteerkwaliteiten zijn over de hele linie verschrikkelijk slecht, met als stralend toppunt Wiseau himself.
De liefdesscènes zijn pijnlijk om naar te kijken: de Bouquetreeks is er niks bij. Door de gordijnen van een hemelbed, omringd door kaarsen en rozen, zien we een stel gelukzalig stoeien, giechelen en de liefde bedrijven. Witte lakens bedekken nog net de onderste helft van de mannelijke bewegende billen terwijl zij zijn nagels in zijn rug zet. Dit alles wordt omlijst door een classic love-song en veel, net iets te hard gekreun. Omdat het nèt niet lukt gaan de liefdesscènes (in de hele film wordt exact diezelfde stijl gehanteerd voor soortgelijke scènes) volledig de mist in. De continuïteit is bedroevend slecht: er is bijna geen scène waar bewegingen of handelingen vloeiend in het volgende shot overgaan. In de scène waarin Lisa Johnny’s beste vriend Mark verleidt heeft hij het over kaarsen en wijn, die nergens te zien zijn. Aan het begin van de film zijn Johnny en Lisa vijf jaar bij elkaar, tegen het eind van de film is dat ineens zeven jaar. Johnny’s teksten zijn als enige consequent gedubt, en consequent niet synchroon. Hilarisch: door de hele film begroet hij iedereen met een gedubt “Oh, hi [naam]…”, in totaal negen keer. Dit leverde natuurlijk de nodige geestige montages op op YouTube. Tweede in rang is “Don’t worry about it!” met acht keer.
Dus inderdaad, een verbijsterend slechte film, zó slecht dat het op je lachspieren werkt uit plaatsvervangende schaamte. Het doet je denken aan dat meisje bij Idols dat denkt dat ze kan zingen, maar in haar overtuiging zó vals zingt dat je je afvraagt of ze geen liefhebbende vrienden of ouders heeft die haar voor een ramp hadden moeten behoeden. Wat heeft Wiseau voor magie dat hij een hele cast en crew het hele project (hoewel, twee acteurs liepen weg en moesten worden vervangen) aan zich heeft weten te binden met zo’n slecht script?
Over Wiseau is uiteenlopende informatie te vinden op internet, wat het alleen maar een groter mysterie maakt. Volgens de ene bron is hij geboren in 1955 in New Orleans en leeft afwisselend in Europa en de US. Hij zou volgens IMDb bij beroemde instituten acteerlessen hebben gevolgd, zelfs bij Stella Adler – wat heel onwaarschijnlijk lijkt gezien zijn acteerprestaties. Op andere sites valt weer te lezen dat hij geboren is in 1968 in Frankrijk en al enige tijd in de US woont. Op meerdere (vooral Amerikaanse websites) wordt beweerd dat zijn accent Oost-Europees is, terwijl ik als Europese toch echt duidelijk een Frans accent hoor. De film – zijn eerste – is in eigen beheer gemaakt met een budget van zes miljoen (!) dollar, hij kocht zijn filmapparatuur in plaats van het (zoals gebruikelijk is voor onafhankelijke filmmakers) te huren, ook dat roept vragen op: waar heeft ie het geld vandaan gehaald? Hij heeft overduidelijk ingrepen laten doen aan zijn gezicht en uit de tijd vóór The Room is er niets, maar dan ook helemaal niets te vinden over Tommy Wiseau. Is dit een experiment? Is Wiseau het product van een vreemde marketingmachine? Is hij een Franse crimineel die in een getuigenbeschermingsprogramma terecht is gekomen met een zak geld? Voldoende bizarre elementen voor een fenomeen dus.
Later zou Wiseau in interviews beweren dat de film eigenlijk bedoeld was als zwarte komedie. Echt niet, de film is in alle ernst gemaakt en gewoon mooi van intense, ongeëvenaarde lelijkheid. Zonde om daarover te liegen.
Deze film op IMDb
Scroll door voor de (bijna) volledige film en updates.
De trailer:
Hier is een ‘opgeschoonde’, maar verder volledige versie te zien:
In 2017 is er door James Franco een goed ontvangen film gemaakt, The Disaster Artist, over (de totstandkoming van) The Room op basis van het boek The Disaster Artist: My Life Inside The Room, the Greatest Bad Movie Ever Made door Greg Westero, die Wiseau’s beste vriend Mark speelt in de oorspronkelijke film.
Update 2025: hoe serieus het is weet ik niet, maar er lijkt een remake aan te komen: The Room Returns! met Bob Odenkirk in de hoofdrol.
Het brein erachter is Brando Crawford, de initiator van Acting for a Cause, waarbij bekende figuren uit filmland worden gevraagd om klassieke stukken te spelen of te lezen en de opbrengsten naar een goed doel gaan. The Room Returns!, dat volledig het oorspronkelijke (tenenkrommend slechte) script volgt, is in januari 2023 in één dag opgenomen, met niemand minder dan Bob Odenkirk als Johnny, Bella Heathcote als Lisa, Brando Crawford als Mark, Kate Siegel als de moeder van Lisa, Mike Flanagan als psycholoog Peter (een vriend van Mark en Johnny) en Greg Sestero (de oorspronkelijke Mark!) als drugsdealer Chris-R. De opbrengsten zouden ten goede komen aan amfAR, een organisatie die HIV/AIDS research doet.
Volgens de wikipagina zou de release oorspronkelijk in het voorjaar van 2023 zijn, maar vertelde Greg Sestero tijdens een interview in mei 2024 dat de film nog in postproductie is en op korte termijn klaar zou zijn.
Ik heb wel een fragment gevonden van de legendarische ‘rooftop scene’. Als je goed luistert hoor je Bob Odenkirk – die probeerde serieus te acteren – meteen in het begin vanachter zijn hand zeggen: “I did not hit her, it’s not true”.
