Regie: Hawley/Gonzales/Hauksdóttir, uitvoerend producent Ridley Scott
Het is 2120, twee jaar vóór de gebeurtenissen in Alien (1979). De aarde en de overige gekoloniseerde planeten in het zonnestelsel worden gecontroleerd door vijf megaconcerns, waaronder Weyland-Yutani en het recent opgerichte Prodigy. Dan stort het Weyland-Yutani-schip USCSS Maginot neer op aarde, na een 65 jaar durende missie waarin de crew diverse buitenaardse organismen heeft verzameld. Omdat het schip is neergestort in New Siam – een stad die werd opgericht door de Prodigy Corporation – vindt Boy Kavalier, CEO van Prodigy, dat het schip nu zijn eigendom is. Terwijl Prodigy en Weyland-Yutani kibbelen over het eigendom van het schip en haar kostbare lading, laat Boy Kavalier zijn kersvers ontwikkelde hybriden het wrak onderzoeken. Die zetten onbedoeld een domino-effect in werking met vervelende gevolgen.
Rond de tijd dat het schip neerstort, is Boy Kavalier net bezig met een bijzonder experiment op zijn onderzoeks-eiland Neverland: het bewustzijn van zes terminaal zieke kinderen overplaatsen naar zes volwassen, synthetische lichamen. De ontstane hybriden worden samen de Lost Boys genoemd (al is de helft vrouwelijk) en krijgen ook hun namen: Wendy, Slightly, Smee, Nibs, Curly en Tootles, en de instructie om hun eigen namen te vergeten. Uit alles blijkt dat miljonair en CEO Boy Kavalier zichzelf ziet als Peter Pan, de eigenzinnige jongen die nooit volwassen wilde worden – maar de serie is allesbehalve een sprookjesachtig kinderverhaal.
Als Alien-fan stelde ik, net als bij Alien: Romulus dat niet lang ervoor uitkwam, het kijken uit – ik was bang teleurgesteld of zelfs boos te worden. Dat was, ook nu, volledig onterecht. Nog los van het feit dat twee van mijn lievelingsverhalen, Alien en Peter Pan, op een ingenieuze manier met elkaar verweven zijn en er uitermate respectvol en zorgvuldig met de xenomorph en de Alien-lore wordt omgegaan, vind ik Alien: Earth op alle fronten niet alleen een serie van topkwaliteit, maar zelfs een van de beste en rijkste interpretaties van de hele franchise. De serie weeft meerdere boeiende verhaallijnen door elkaar met veel intrige, manipulatie en karakterontwikkeling, zowel door de strijd tussen Weyland-Yutani en Prodigy, als tussen en rond de kinderen, die ineens voor volwassen situaties en morele dilemma’s komen te staan. Er is flink wat gore te zien en er valt genoeg te griezelen, maar dat staat volledig ten dienste van het verhaal, het voelt nergens als effectbejag. Er is ook goed nagedacht over de plaats van de serie in het chronologische geheel van de Alien-franchise – sterker nog: de serie biedt een heel scala aan nieuwe thema’s en verhaallijnen die verder uitgediept kunnen worden, niet alleen in volgende seizoenen maar ook in nieuwe films.
De casting is echt perfect, zoals Samuel Blenkin (Black Mirror) die volledig overtuigt als de extreem intelligente en impulsieve Boy Kavalier, of Sydney Chandler (Don’t Worry Darling), die een hele mooie, en uiteindelijk ook een hele sterke en pittige Wendy gestalte geeft, de warme Essie Davis (The Babadook) als hoofdwetenschapper Dame Sylvia die voortdurend het bedrijfsbelang en het belang van de kinderen tegen elkaar moet afwegen, of Babou Ceesay (Star Wars: Rogue One) als chief security officer Morrow, de enige overlevende van de Maginot, die vanzelfsprekend het belang van Weyland-Yutani dient en daar alles voor doet. Ik heb gek genoeg nooit veel gehad met Timothy Olyphant, maar die lijkt nu geknipt voor de rol van wetenschapper Kirsh, een androïde die verantwoordelijk is voor de training van de Lost Boys en ze begeleidt op hun missie op de Maginot. Hij kwam zelf op het idee om zijn haar wit te blonderen, als visuele nudge naar Roy Batty uit Blade Runner (1982). Niet alleen het uiterlijk van Roy Batty vormde een inspiratie voor Olyphant, ook de kalme intensiteit die Rutger Hauer destijds aan de rol van Batty meegaf is terug te zien in Kirsh.
De subtiele muziek van componist Jeff Russo is prachtig en passend, en elke aflevering sluit steeds af met een ander vet rock- of metalnummer, bijvoorbeeld van Black Sabbath, Pearl Jam en Metallica. Ook het camerawerk is waanzinnig goed. Het enige mini-minpuntje zit wat mij betreft in de nabewerking: het overmatige gebruik van superimposition, oftewel het transparante overlappen van beelden dat gedateerd aanvoelt.
De rechten op de Alien-franchise lagen sinds de oorspronkelijke film in 1979 bij 20th Century Fox, destijds onderdeel van het bredere Fox-concern. Showrunner Noah Hawley (Fargo, Legion) werd al vóór Disney’s overname benaderd door FX-president John Landgraf – FX was toen ook onderdeel van Fox – met de vraag: “Als ik 20th Century Fox zover krijg om de Alien-franchise te delen, heb jij dan een idee voor een serie?” Dat had Hawley zeker, maar 20th Century Fox weigerde met het argument dat het nadrukkelijk een film-franchise was. Doordat Disney in 2019 onder meer 20th Century Fox en FX overnam, kreeg het de rechten op de Alien-franchise én het platform om een serie te maken. Dat maakte het mogelijk voor Noah Hawley om zijn idee voor een serie die zich op aarde afspeelt, maar trouw blijft aan de sfeer van Ridley Scotts oorspronkelijke Alien, alsnog te realiseren via FX en Hulu.
Nadat hij groen licht had gekregen, zocht Hawley meteen contact met Ridley Scott. Ze voerden gesprekken over ongebruikte ideeën uit de oorspronkelijke Alien, zoals die waarin de xenomorph Ripley zou doden en haar stem zou imiteren via een radio (het nadenken over de potentiële intelligentie van ruimtewezens zou Hawley later inspireren tot het ‘eyeball monster’ in de serie). Hawley vond het essentieel dat het publiek meteen zou voelen dat dit Alien was – niet alleen zijn interpretatie, maar ook die van Ridley Scott en James Cameron. Daarom gebruikte hij letterlijk de originele blauwdrukken van de Nostromo voor het ontwerp van ruimtes als de brug en de mess hall.
De serie bestaat uit acht afleveringen van elk ca. een uur, maar er valt nog zoveel meer te vertellen en onderzoeken. Gelukkig is er aan het einde van aflevering 8 sprake van een duidelijke cliffhanger, dus er komt ongetwijfeld een volgend seizoen. Ik kijk er nu al naar uit!
Deze serie op IMDb
De serie is te zien op Disney+
Klik hier voor een overzicht van de Alien-franchise
Onder de trailer kun je allerlei leuke weetjes vinden, zoals de vele verwijzingen naar eerdere Alien-films.
- MU/TH/UR, oftewel Mother is terug: De iconische boordcomputer uit Alien keert terug in de Maginot, compleet met het originele groene lettertype en interface.
- Jonesy’s echo: er is een kat aan boord van de Maginot, een duidelijke verwijzing naar Jonesy uit Alien. Alleen vergaat het Sullivan een stuk minder goed.
- Cryosleep en eetzaal: de openingsscènes aan boord van de Maginot spiegelen die van Alien – van het ontwaken uit cryosleep tot het gezamenlijke eten aan tafel.
- Smart gun vs xenomorph: in aflevering 8 wordt een soldaat met een smart gun gedood, wat impliciet laat zien dat deze troepen niet opgewassen zijn tegen de xenomorphs – een knipoog naar de Colonial Marines uit Aliens.
- Rottweiler cameo: in aflevering 1 zie je kort een Rottweiler – een subtiele verwijzing naar Alien³, waarin het gastlichaam van de xenomorph een Rottweiler is (dat gaat dan weer niet op voor de later uitgebrachte Assembly Cut-versie van Alien³, waarin het een os was).
- De serie was de grootste FX-productie ooit in Thailand. De serie werd grotendeels opgenomen in Bangkok, met meer dan 15 verschillende soundstages en drie studio’s tegelijk in gebruik. Om het tempo en de schaal aan te kunnen, werd er gewerkt met twee units die gelijktijdig draaiden.
- Veel xenomorph- en hybrid-effecten zijn deels met protheses en animatronics gemaakt, niet alleen CGI.
- Noah Hawley heeft uitgesproken dat hij een toekomst ziet waarin Alien: Earth direct aansluit op Alien (1979): als de serie succesvol genoeg is, wil hij de verhaallijn laten overlopen in de filmcanon.
- De serie negeert bewust de gebeurtenissen uit Prometheus (2012) en Alien: Covenant (2017): Hawley wilde terug naar de stijl en mythologie van de originele film.
- Ridley Scott is uitvoerend producent, maar had beperkte betrokkenheid. Hij werkte tijdens Alien: Earth ook aan meerdere andere films en liet Hawley volledig vrij in zijn visie.
- Timothy Olyphant sloeg de rol van Hal Jordan af in DC’s Lanterns (2026) om Kirsh te kunnen spelen in Alien: Earth. Kyle Chandler, de vader van hoofdrolspeelster Sydney Chandler, kreeg uiteindelijk de rol van Hal Jordan.
