Regie: Chloe Domont
In de zoektocht naar nieuwe manieren waarop we ons tot elkaar moeten gaan verhouden in het licht van de verschuivende genderrollen, is daar Fair Play. Een bescheiden film waarin een groot thema wordt aangepakt, en wat mij betreft succesvol.
Emily en Luke zijn collega’s die in het geheim samenwonen – geheim, omdat het tegen de company policy is. In eerste instantie hebben ze beiden een baan als analist, maar als Emily de promotie krijgt die Luke had verwacht, komt hun relatie onder zware druk te staan, wat uiteindelijk grote gevolgen heeft.
In eerste instantie lijkt het een nogal oppervlakkige film over een succesvol stel, met flink wat romantische scènes en vlakke dialogen, maar als de stukken op het bord worden verschoven verandert het spel aanzienlijk. De achtergrond vormt daarbij een extra uitdaging: een keihard hedgefonds met een agressieve bedrijfscultuur en moordende onderlinge competitie.
Wat me nog het meest aanspreekt is dat het twee normale en feilbare mensen zijn, met beiden heel volgbare drijfveren en argumenten. Emily zoekt naar haar plaats in een door mannen gedomineerde wereld, Luke probeert Emily te steunen en een goede partner te zijn. Het is een soort dilemma wat je voor wordt gelegd, en pas aan het eind wordt er een spijkerhard oordeel geforceerd.
Het acteerwerk van Alden Ehrenreich (Oppenheimer) en de oorspronkelijk Britse Phoebe Dynevor (Bridgerton, Younger) is meer dan goed, zeker gezien de zware emotionele scènes en sterke dialogen. Eddie Marsan is uitstekend gecast als de grote baas, Campbell.
De film is geschreven en geregisseerd door Chloe Domont (Shooter, Ballers) maar het is zeker geen film die louter gemaakt is voor vrouwen. Ik denk dat het belangrijk studiemateriaal is voor iedereen en veel gespreksstof kan opleveren. En dat is nodig – voor iedereen.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
