Regie: Fede Alvarez (producent Ridley Scott)
Het is 2142, twintig jaar na de gebeurtenissen in Alien (1979). De jonge Rain probeert samen met Andy, een android die ze bij gebrek aan andere familie als haar broer beschouwt, te overleven in de Jackson’s Star, een Weyland-Yutani kolonie op LV-410, een planeet waar het altijd donker is. Kort nadat ze te horen heeft gekregen dat ze nog langer zwaar werk moet doen vóór ze de kolonie mag verlaten, halen haar vrienden haar over om samen een verlaten ruimteschip te kapen en daarmee naar een beter oord te vluchten. Dat ruimteschip blijkt het verlaten Weyland-Yutani-onderzoeksstation Renaissance, dat uit twee delen bestaat: Romulus en Remus. Ze ontdekken een laboratorium waar gevaarlijke experimenten werden uitgevoerd.
Hoewel Ridley Scott – die niet los gezien kan worden van de franchise na de iconische eerste film – de regie overliet aan Fede Álvarez, was hij nauw betrokken bij de productie en het creatieve proces. Álvarez (Don’t Breathe, Evil Dead) schreef het scenario ook, samen met Rodo Sayagues (ook Don’t Breathe).
De film zet mooi verstild in en bouwt gestaag op. Je leert de personages en hun backstories kennen, waardoor je ook soepel wordt meegenomen in het verhaal. Zeker voor Alien-fans lijkt de film voorspelbaar, maar dat valt tegen (of beter gezegd, mee): het gevaar komt van meer kanten dan je zou verwachten. De dialogen en het acteerwerk zijn prima, zeker voor zo’n jonge cast. Vooral Cailee Spaeny (Rain) en David Jonsson (Andy) maken indruk, en de bijzondere band tussen Rain en Andy overtuigt volledig.
Het is eigenlijk gek om in deze tijd van CGI en AI nog iets te zeggen over de special effects, maar ze zijn wel heel goed bedacht. De grote uitzondering daarop is de defecte android Rook, een afzichtelijke deepfake van de in 2020 overleden Sir Ian Holm, die in de eerste Alien-film android Ash speelde die (ook) verborgen motieven had. Hoewel zijn beeltenis en stem met toestemming van zijn nabestaanden zijn gebruikt, was er veel ophef over het gebruik van de beeltenis van een overleden acteur.
Dat was ook meteen het enige minpuntje, ik was echt blij verrast door deze frisse Alien-telg. Geen succesmelker zoals de eerste drie opvolgers, niet dat gelikte filosofische (bijna pretentieuze) van de prequels Prometheus en Covenant, geen verwrongen en afzichtelijke versies van de prachtige xenomorph – niks van dat al, maar precies hoe een Alien-film hoort te zijn: groezelig, donker, rauw en doodeng. Bijzonder zijn een schitterend shot van de xenomorph, inclusief de fijne lijntjes die zo karakteristiek zijn voor het werk van ontwerper H.R. Giger, en de bescheiden maar respectvolle echo van het iconische beeld van Ripley met de kop van de xenomorph tegen haar wang.
Kortom, Alien: Romulus is een waardige en integere opvolger van de eerste Alien-film geworden. Zeker zien!
Bijzonder voor Alien-fans: in de film is de Narcissus, de reddingscapsule uit Alien, een aantal keer te zien – vermoedelijk met aan boord Ripley in cryoslaap, gezien de chronologie. De Narcissus is meerdere keren te zien vanaf 01:07:00 (door de opening achterin de verlichte gang, rechtopstaand), en rond 01:36:06 bij de crash, waarbij rechtstonderin te zien is dat Ripley’s schip zich heeft losgemaakt en dus niet wordt verwoest door de crash (anders zou ze immers niet uit cryoslaap kunnen ontwaken in Aliens). Dit is ook te zien in onderstaande trailer op 1:39.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
Klik hier voor een overzicht van de Alien-franchise
