Regie: Daniels (Daniel Kwan en Daniel Scheinert)
De Chinees-Amerikaanse Evelyn drijft met haar man een slechtlopende wasserette. Evelyn is moeilijk toegankelijk en haar leven is nogal een puinhoop: haar vader is op bezoek uit China, er zijn spanningen tussen haar en haar dochter Joy, haar man wil scheiden en de belastingdienst is de wasserette aan het doorlichten.
Tijdens een bezoek aan belastinginspecteur Deirdre Beaubeirdre (een geweldige rol van Jamie Lee Curtis) breekt het universum in stukken uit elkaar en is Evelyn alles: sterrenkok, filmster, maar ook een versie met worstjesvingers en wasberen. Uiteindelijk blijkt dat Evelyn enige is die de totale vernietiging van het multiversum kan voorkomen.
Dat klinkt absurd, en dat is de film ook. De film is alles en overal. The Matrix on LSD. Een fantastisch kleurrijk kunstwerk waar je alles en niets in kan zien. Het is een rijk palet van actie, drama, humor en filosofie met een stevige onderlaag die bestaat uit schoonheid, originaliteit en vakmanschap, en alles zonder pretentie. Dat is terug te zien in de cinematografie, de special effects en het acteerwerk van alle castleden tot zelfs de kleinste bijrollen aan toe. Er lopen meerdere verhaallijnen langs elkaar met elk hun eigen boodschap, de een nog krachtiger en universeler dan de andere, maar zo gauw het naar sentiment neigt of een boodschap te nadrukkelijk lijkt te worden, wordt er onmiddellijk gerelativeerd. Ongelooflijk knap om in die veelheid de teugels precies strak genoeg te houden.
De hoofdrol werd oorspronkelijk geschreven voor Jackie Chan, maar uiteindelijk werd Michelle Yeoh gevraagd. Yeoh is waarschijnlijk het bekendst van Crouching Tiger, Hidden Dragon (2000) of Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings (2021), maar ik ken haar vooral als Emperor Philippa Georgiou uit Star Trek. Voor de oorspronkelijk Vietnamese Ke Huy Quan, die Evelyns zachtaardige man Waymond speelt, is het zijn eerste grote filmrol in twintig jaar. Hopelijk worden dat er meer, want hij speelt prachtig twee heel uiteenlopende personages. Ook niet te onderschatten is Stephanie Hsu, die dochter Joy en de geflipte antagonist Jobu Tupaki speelt en een enorme screen presence heeft.
De Daniels, zoals de makers zichzelf noemen, deden al in 2010 onderzoek naar het multiversumconcept en begonnen in 2016 met het schrijven van het scenario. Wat ook heel bijzonder is aan de film, is dat de opnames waren afgerond vóór de pandemie en de oorlog uitbraken, en dat terwijl de film met al zijn boodschappen juist nu relevant en troostrijk is.
Eén boodschap, vervlochten door Waymonds uit twee verschillende universa in twee verschillende talen, sprong eruit in deze tijd van chaos. Ik deel die boodschap graag.
Asjeblieft, asjeblieft – kunnen we ophouden met vechten?
Je zegt dat het een wrede wereld is en dat we allemaal rondjes lopen. Dat weet ik. Ik ben evenveel dagen op de wereld als jij.
Ik weet dat jullie allemaal vechten omdat jullie bang zijn, en in de war. Ik ben ook in de war. Ik snap de hele dag al niet wat er verdomme aan de hand is, maar op de een of andere manier heb ik het gevoel dat het mijn schuld is.
Als ik ervoor kies om in alles het positieve te zien ben ik niet naïef. Het is strategisch en noodzakelijk. Zo heb ik leren overleven.
Ik weet het niet. Het enige dat ik wél zeker weet, is dat we aardig moeten zijn voor elkaar. Asjeblieft, wees aardig voor elkaar. Voorál als we niet begrijpen wat er aan de hand is.
Ik weet dat je jezelf als een vechter beschouwt. Zo beschouw ik mezelf ook. Dit is hoe ik vecht.
Het mag duidelijk zijn: deze film wil je echt zien.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is (en wat er niet bij staat: hij is ook te huur op iTunes)
Scroll door voor wat weetjes
Over de naam Jobu Topaki: Jobu zou een verwijzing kunnen zijn naar de bijbelse Job, die geplaagd werd door tegenslagen. Tuppākki is Tamil voor een zakpistool. Even googelen wijst uit dat er bewust niet is gekozen voor een letterlijke betekenis: “The name was deliberately chosen by the Daniels to be a completely random assemblage of syllables with no meaning, which naturally makes it fit perfectly within the theme of the movie: nothing has any meaning, but you can still find Joy.”
Everything Everywhere All at Once kwam een week vóór Doctor Strange in the Multiverse of Madness uit, dat een vergelijkbaar plot heeft. De laatste is absoluut een leuke film, maar retecommercieel en lang niet zo betekenisvol, zorgvuldig en complex opgebouwd als Everything Everywhere, dat ook betere kritieken kreeg en hoger scoort op IMDb. Toch bracht de Multiverse of Madness tien keer zoveel op als Everything Everywhere. Je kunt hier een interessant (Engelstalig) stuk lezen waarin de twee multiversum-films tegenover elkaar gezet worden.
