Regie: Parker Finn
De hardwerkende psychiater Dr Rose Cotton krijgt onverwachts een patiënte die claimt achtervolgd te worden door een wezen, dat soms de gedaante aanneemt van mensen die ze kent en wil dat ze zichzelf iets aandoet. Helaas gebeurt dat ook, en wel voor de neus van Rose. De entiteit lijkt zich daarna aan Rose gehecht te hebben. Ze moet dus snel uit zien te vinden wat het is en zorgen dat het stopt.
Smile is de eerste feature film van Parker Finn, die de film ook schreef.
Het ‘vloek’-thema is niet nieuw, denk aan The Ring (2002) als een van de bekendste (het Japanse origineel, Ringu, is nog enger), It Follows (2014) waarin een vloek op originele wijze kon worden overgedragen, of Chakushin Ari (2003) van grootmeester Takashi Miike, waar later zonodig een slechte remake van gemaakt moest worden (One Missed Call, 2008). Wat zulke films interessant maakt, afgezien van de wijze van overdracht en de uitwerking, is de oorsprong van de vloek. Die in Smile neigt een beetje naar de dubbele laag die werd blootgelegd in The Babadook (2014), maar helaas is dat niet erg goed uitgewerkt.
Een paar jaar geleden schreef ik regelmatig dat ik verheugd was dat het horrorgenre zich niet langer meer in de niche bevindt, maar is uitgegroeid tot een volwassen genre met een breed publiek. Dat betekent een groter budget, bekendere acteurs en gemiddeld een betere kwaliteit dan vroeger, toen de meeste horrorfilms meteen in de videotheek belandden. Dat is met Smile niet anders: degelijk acteerwerk door bijvoorbeeld Sosie Bacon (13 Reasons Why, Mare of Easttown) en Kyle Gallner (Dear White People, Dinner in America). Andere personages zijn helaas niet echt uitgewerkt waardoor het acteerwerk ook niet goed te beoordelen is. Ook het camerawerk is degelijk maar niet echt origineel, behalve misschien de omgekeerde wide shots die na de derde keer ook niet meer echt verrassen. Voor de horrorliefhebbers is het redelijk griezelen. Flink wat gore en hier en daar een jump scare, maar het echte venijn zit ‘m in de mensen die niet zijn wie je denkt dat ze zijn.
Al met al is Smile OK, maar het verhaal blijft teveel aan de oppervlakte en dat is jammer met zo’n relevant onderliggend thema. Voor een avondje griezelen prima, maar als je wil griezelen met diepgang kun je beter The Babadook kijken.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is (wat er niet bij staat: hij is ook te huur op iTunes)
