SPOILERVRIJ
En toch raad ik je aan eerst de film te gaan kijken. Klik hier voor de review, de trailer en waar je de film kunt zien.
Edward G. Robinson, die in de film komt te overlijden, overleed in het echt twaalf dagen na de opnamen. Hij bleek al langer ernstig ziek, ook tijdens de opnamen, maar had dat aan niemand verteld. Ook Heston, waar hij vaker mee had samengewerkt, wist van niets. In zijn boek The Actor’s Life: Journal 1956–1976, schreef Heston later: “He knew while we were shooting, though we did not, that he was terminally ill. He never missed an hour of work, nor was late to a call. He never was less than the consummate professional he had been all his life. I’m still haunted, though, by the knowledge that the very last scene he played in the picture, which he knew was the last day’s acting he would ever do, was his death scene. I know why I was so overwhelmingly moved playing it with him”.
Soylent zoals het werd bedoeld in het boek komt van soy (soja) en lentils (linzen). In het boek ging het niet over crackers maar over soylent steaks. De ontknoping van de film komt niet voor in het boek.
De schrijver van het oorspronkelijke boek uit 1968, Make Room! Make Room!, Harry Harrison, mocht zich contractueel nergens mee bemoeien. Hij krijgt wel een ‘hats off’ in de kerkscène, als de priester zegt: “There should be a requiem mass, but there’s no room. Should I make room?” – een duidelijke verwijzing naar de titel van het boek. Harrison zou desgevraagd later vertellen dat hij voor 50% tevreden was met de film. Waarschijnlijk de 50% die er was overgebleven van het oorspronkelijke verhaal dat ver afstaat van de film.
De potloden die Thorn aan Sol geeft in de film, zijn Palomino Blackwings, te herkennen aan het platte goudkleurige gumhoudertje op ’t eind en uiterst gewild. Bekende gebruikers van Blackwings zijn schrijver John Steinbeck, tekenaar Chuck Jones, schrijver Truman Capote, componist Johnny Mercer, componist Quincy Jones, schrijver E.B. White en tekenaar Don Bluth.
De scene waarin Thorn en Sol samen eten stond niet in het script, maar werd volledig geïmproviseerd door Heston en Robinson. Dat zal nog een uitdaging zijn geweest, want Robinson was ten tijde van de opnamen stokdoof en hoorde het ook niet als regisseur Richard Fleischer ‘CUT’ riep.
Bob Rhinehart bedacht in 2013 een maaltijdvervangende shake, Soylent. De groene versie smaakte naar mint en chocolade. Kort na de lancering kwam het bedrijf onder vuur te liggen omdat de shakes maag- en darmproblemen veroorzaakten, en dan vooral ernstige winderigheid. Het bedrijf claimde dat dat veroorzaakt werd door de algen die erin verwerkt waren – ook in de Soylent Green-crackers in de film zitten volgens de makers plankton verwerkt. Toeval?
Hoewel er wel degelijk grote groepen mensen zijn die hongersnood kennen is het gelukkig niet in de mate die in de film te zien is. De oorzaken zijn ook anders: in de film is de oorzaak de uitputting van grondstoffen, in het echt zijn het de grote verschillen tussen arm en rijk per land, de onevenwichtige verdeling van rijkdom over de wereld en de overpopulatie (8 miljard, het dubbele van de wereldbevolking in 1973!)
Er is wel een ander element uit de film dat, verdrietig genoeg, klopt: plankton is in groot gevaar door de verzuring van de oceanen. Als plankton uitsterft raakt het volledige ecosysteem verstoord, aangezien plankton een van de voedingsstoffen is van de onderlaag van de ketting. Soylent Green was ook een van de eerste films waarin werd gesproken over het broeikaseffect.
De film is wereldwijd onder verschillende namen uitgebracht. Ik heb de vertalingen in het Engels gelaten, want het blijft van oorsprong een Engelstalige film en het bekt toch net even wat lekkerder.
Spaanssprekende landen: Cuando el destino nos alcance (When fate reaches us)
Brazilië: No Mundo de 2020 (In the world of 2020)
Denemarken: Fremtidens rædsel (The horror of the future)
Finland: Maailma vuonna 2022 (The world in 2022)
Duitsland: …Jahr 2022… die überleben wollen… (… year 2022… who want to survive…)
Griekenland: Νέα Υόρκη, έτος 2022 μ.Χ. (New York, year 2022 AD)
Italië: 2022: i sopravvissuti (2022: the survivors)
Noorwegen: Soylent Green – USA år 2022 (Soylent Green – USA in 2022)
Portugal: À Beira do Fim (On the brink of the end)
Zweden: Soylent green – Amerika år 2022 (Soylent green – America in 2022)
Een film die me nog steeds naar de keel grijpt! Enig idee waarom Spanje en Brazilië 2020 in de titel hebben?
Goeie vraag! Geen idee eigenlijk. Kennen we iemand die banden heeft met Brazilië en dat kan uitzoeken?