Regie: Gustav Möller
Al weken keek ik uit naar deze film, de trailer was veelbelovend. Ik ben zeker niet teleurgesteld.
De hele film speelt zich af in de meldkamer van 112, waar Asger Holm (Jakob Sedergren) een melding krijgt over een ontvoering. Al in de eerste scene wordt er met summiere informatie een drukkende sfeer opgeroepen die de hele film aanwezig blijft. Je hoort de bellers wel, maar krijgt geen ander beeld dan het gezicht van Asger zodat je het moet doen met de informatie die hij ook krijgt (die overigens levendige, soms hartverscheurende beelden oproepen). De ontwikkelingen binnen de ontvoeringszaak dwingen Asger ertoe de confrontatie met zijn eigen demonen aan te gaan.
Het lijkt me een uitdaging om een film van anderhalf uur te maken die zich volledig concentreert op één plek en één personage, maar ik vond het een meerwaarde hebben. Doordat de hele film zich afspeelt in de meldkamer ontstaat er iets claustrofobisch, en kun je je volledig inleven in de machteloosheid die Asger voelt. De cameravoering draagt, onder andere door de closeups die letterlijk dicht op de huid zijn, bij aan de benauwdheid. Wij hebben dezelfde informatie als hij heeft en moeten wachten als hij moet wachten, waardoor je dezelfde frustratie kan voelen. Asger is geen knappe, stoere actieheld maar een gewoon mens (met flink wat fouten), waardoor je je makkelijk met hem kan identificeren en zijn beslissingen (die niet altijd handig of volgens het boekje zijn) volgbaar zijn. Dat is ook wat de film aantoont: hoe menselijk het is om fouten te maken.
Het is een indringende, goedgemaakte film die blijft hangen.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
