Regie: Darren Aronofsky
Een vrouw (Jennifer Lawrence) en een man (Javier Bardem) wonen in een prachtig afgelegen landhuis. Zij is het huis aan het opknappen, hij schrijft. Zij is introvert, dienstbaar aan haar man en houdt van hun geïsoleerde samenzijn, hij is arrogant en heeft behoefte aan mensen om zich heen, een publiek. Op een avond krijgen ze bezoek van een man (Ed Harris), zijn vrouw (Michelle Pfeiffer) en uiteindelijk ook hun zoons (de broers Brian en Domhnall Gleeson) die zich gedragen of ze thuis zijn en de meest bizarre dingen doen. Daar blijft het niet bij, er komen steeds meer mensen. Het huis wordt een bedevaartsoord tot het grote genoegen van de schrijver. De vrouw probeert de schade nog te beperken maar verliest uiteindelijk de controle, ook omdat de man haar niet serieus neemt. Hun huis, dat zo liefdevol door haar is opgeknapt, wordt overspoeld door mensen die weigeren weg te gaan en alles stukmaken.
Een open mind is essentieel als je deze bedachtzame, indrukwekkende film wil kijken. Overal zit symboliek in, dus probeer niet te snel conclusies te trekken en alles gewoon over je heen te laten komen. Het acteerwerk is fenomenaal (Lawrence is echt op haar best), het camerawerk is schitterend.
De film wordt, naast drama en mystery, als horror gemarkeerd. Dat vind ik erg meevallen (ondanks de trailer die die indruk wel wekt) – er zitten niet heel veel enge dingen in de film, hoewel het wel heel intens, beklemmend en bloederig wordt vanaf het moment dat de vrouw de controle verliest. Wat de film probeert duidelijk te maken is wel degelijk horror.
De film zaaide veel verdeeldheid, niet alleen door alle symboliek en de mogelijke interpretaties maar ook door de essentie (voor meer uitleg zie onder). Ik denk dat mensen het lastig vinden om zo doordringend met hun eigen gedrag geconfronteerd te worden. Er waren ook mensen die de film pretentieus vonden. Ik vind het vooral een moedige en integere poging van Aronofsky om ons aan het denken te zetten over iets wezenlijks, misschien wel op de enige manier die ons raakt.
Ed Harris en Michelle Pfeiffer vertegenwoordigen Adam en Eva – als Eds personage zit over te geven zie je een wond op de plek waar een rib zou zitten en Eva betreedt de geheime kamer/het paradijs en laat het kristal vallen/eet van de appel. De zoons van het stel vertegenwoordigen Kain die zijn broer Abel vermoordt.
De bestorming van het veilige huis staat voor de mensheid die de aarde overspoelt en vernietigt. Het is niet zomaar dat Moeder Aarde olie – fossiele brandstof – gebruikt om er een einde aan te maken. De schepper schept gewoon weer opnieuw vanuit zijn behoefte tot scheppen en de erkenning die hij ervoor krijgt van de mensheid.
Over de gele vloeistof die Moeder Aarde drinkt doen allerlei theorieën de ronde, bijvoorbeeld dat het een (natuurlijk) antidepressivum zou zijn zoals Kava omdat ze instabiel is, of juist een drug waardoor de vrouw steeds instabieler wordt. Dat ze instabiel zou zijn is wat mij betreft geen juist uitgangspunt, aangezien de vrouw hele concrete redenen heeft om zich steeds ongelukkiger te voelen (vrouwen wordt al eeuwen verweten hysterisch te zijn als ze hun onvrede of emotie tonen). Ik kan me het meest vinden in de theorie dat het gele goedje de zon vertegenwoordigt: al in een van de eerste scènes smeert ze poederzon op een ijswitte muur, de zon geeft leven en vermindert angst en stress.
Zie je dingen anders? Laat het dan weten in de comments!
