Regie: Christopher Landon
Studente Tree (een afkorting van Theresa), een arrogante en bitchy mean girl, wordt op de ochtend van haar verjaardag wakker bij een jongen wiens naam ze zich niet kan herinneren omdat ze de avond ervoor te dronken was. Na een katerige dag die wordt gevuld door college, een zoenpartij met haar prof, een lunch met haar huisgenoten en een surpriseparty wordt ze vermoord, om weer op dezelfde ochtend wakker te worden en alles weer opnieuw te beleven. Hoe gaat ze deze loop doorbreken?
Het eerste deel van de film vond ik redelijk verbijsterend en dan vooral doordat alle dingen die we nu, na een paar jaar bewustwording, herkennen als elementen van de verkrachtingscultuur. Een man die seks heeft gehad met een vrouw die te dronken was, een professor die zich niks aantrekt van zijn machtspositie, vrouwen die elkaar onderling shamen, of het nou over seks gaat (“I hope nobody used a condom, we don’t want somebody looking like a whore”) of over gewicht (“What’s up with the fat fest, we’re Kappa’s”), of een man die gewoon de deur weer uitloopt na het zien van een vrouw die worstelend onder een man ligt en om hulp roept. Let wel: de film ging in première in dezelfde maand dat de #MeToo-beweging losbarstte (oktober 2017), dus werd pre-#MeToo gemaakt. Ik noteerde ‘tienerfilm vol clichés’ en ‘slecht voorbeeld!’ – dat laatste heb ik niet lang erna weer door kunnen strepen. Ik wil niet teveel weggeven, maar het komt allemaal goed. Nou ja, op het seksismevlak dan, Tree blijft vermoord worden.
De cast bestaat uit nog redelijk onbekende acteurs. Vermeldenswaard zijn Israel Broussard als de zachtaardige Carter en Ruby Modine (dochter van Matthew Modine) als Tree’s kamergenoot Lori, maar wie er echt met kop en schouders bovenuit steekt is Jessica Rothe (die het jaar ervoor in een klein rolletje in La La Land te zien was) als Tree zelf. Rothe heeft precies de spunk die de rol en de film nodig hebben, en ik hoop dat we nog veel meer van haar gaan zien.
Ik ben groot fan van Russian Doll, de Netflix-serie die sinds 2019 loopt (en een tweede seizoen krijgt!) en werd bedacht door Natasha Lyonne, Amy Poehler en Leslye Headland, en was bijna teleurgesteld om te zien dat de serie op het randje van plagiaat zit. In Happy Death Day proef je zelfs een lichte versie van de zwarte humor die zo sterk is in Russian Doll. Kleine troost: het concept van de zich steeds herhalende dag is allesbehalve nieuw, er staat zelfs een lijst van op wiki. Een van de eerste en bekendste is natuurlijk Groundhog Day (1993) met Bill Murray (waar in het einde van Happy Death Day ook een duidelijke nod naar wordt gegeven), en in hetzelfde jaar als Happy Death Day kwam ook het iets serieuzere Before I Fall uit, ook over een tienermeisje dat steeds haar laatste dag beleeft. Wat dat concept interessant maakt zijn de keuzes die er worden gemaakt en welke consequenties die keuzes hebben. Met dat uitgangspunt zou je ook Lola Rennt (1998), The Butterfly Effect (2004) en Bandersnatch (2018) mee kunnen tellen.
De notitie ‘tienerfilm vol clichés’ streepte ik niet door want dat is het (en ja, een persoonlijke catharsis is ook in deze film noodzakelijk voor het doorbreken van de loop), maar de clichés zijn wel heel vermakelijk en op de een of andere manier geruststellend. Happy Death Day is een lichtgewicht tienerhorror, maar dan wel beter dan Scream. Het is het type film dat ik een hamburger of popcorn noem – hij biedt weinig diepgang of nieuwe inzichten, maar is absoluut vermakelijk. Deze film kijk je gewoon voor het lekker.
