Regie: Dexter Fletcher
Ik heb niks met Elton John, nooit gehad ook (nou ja, met uitzondering van Pinball Wizard maar dat kwam door The Who’s Tommy) dus ik voelde geen enkele behoefte om naar deze film te gaan – tot een bekende de moeite nam me een PM te sturen dat hij zo onder de indruk was van de film, en tja, dan moet ik wel.
Ik was al om bij de openingsscene, als Elton John in vol duivels-ornaat komt binnenstampen bij een AA-meeting, gaat zitten en vol zelfspot al zijn verslavingen opnoemt. De scene gaat naadloos over in The Bitch is Back, gezongen door zijn jongere zelf. Geniaal.
Rocketman schetst het beeld van een verlegen, eenzaam jongetje uit een liefdeloos gezin. Hoewel de scène, waarin elk gezinslid op muzikale wijze de behoefte aan liefde uit en meteen benoemt waarom hij of zij niet in staat is om liefde te geven, uitermate ontroerend is wordt het nergens dramatisch – dat is niet nodig, want de volwassen Reginald Dwight, artiestennaam Elton John, belichaamt het drama meer dan genoeg. Het eenzame jongetje is uitgegroeid tot een eenzame volwassen man die niet weet hoe hij zichzelf moet zijn, nooit heeft geleerd van zichzelf te houden en in alles probeert dat gat te vullen: publiek, seks, drugs, eten. Zoals Elton John later in een interview zei: “I would only know how to be ‘Elton’. I wouldn’t know how to live offstage.” Elton wordt niet gespaard in de film: niet alleen zijn successen zijn te zien maar ook zijn onredelijkheid, slechte keuzes, driftbuien en aandachttrekkerij, maar door het volledige beeld kun je je heel goed voorstellen waar dat gedrag vandaan komt.
Ondanks verloren liefdes, een zelfmoordpoging en de bergen drugs en drank is Rocketman echt een feest om naar te kijken. Ik was even in de veronderstelling dat het het nieuwste project van Baz Luhrmann (Moulin Rouge, The Great Gatsby) was door de snelheid, het kleurgebruik en de overgangen, maar nee: Dexter Fletcher, oftewel Tony, de concierge van Hotel Babylon (een populaire serie ruim tien jaar geleden) is groot geworden en heeft weer een topprestatie geleverd (vorig jaar nam hij de regie over van Bohemian Rhapsody nadat Bryan Singer vertrok). Dat is niet alleen aan hem te danken, de cast is fenomenaal met Taron Egerton (waar Fletcher al eerder mee werkte in Eddie the Eagle) als stralend, veelzijdig middelpunt.
Egerton zingt alle nummers zelf met exact de juiste intonatie (het verhaal gaat dat Egertons versie van I’m Still Standing uit de animatiefilm Sing een van de pluspunten was voor de casting directors), en hij weet in zijn acteerwerk steeds de juiste toon te vinden door een mix van kwetsbaarheid en cynisme. Richard Madden (Game of Thrones) mag Elton als enige de heerlijke harde waarheid vertellen als John Reid, eerst Eltons geliefde en later zijn manager, Bryce Dallas Howard is genadeloos als Eltons kille moeder Sheila en Steven Mackintosh overtuigend als de slappe zak van een vader die het gezin verlaat zonder zijn zoon ook maar een knuffel te geven. Het enige normale, eerlijke personage in de film is Bernie Taupin (Jamie Bell), Eltons vaste tekstschrijver die tot het eind toe zijn beste vriend blijft.
Eltons muziek heeft voor mij een nieuwe lading gekregen, door de perfecte inzet tijdens bepaalde scenes van de film met hier en daar iets afwijkende openingsarrangementen of aangepaste teksten. Bijvoorbeeld het nummer Rocketman, dat ineens niet meer over een astronaut gaat maar over Elton zelf – en dan is de tekst ineens wrang:
Packed my bags last night pre-flight
Zero hour nine AM
And I’m gonna be high as a kite by then
I miss the earth so much I miss my life
It’s lonely out in space
On such a timeless flight
Rocket man burning out his fuse up here alone
And I think it’s gonna be a long long time
‘Till touch down brings me round again to find
I’m not the man they think I am at home
Oh no no no I’m a rocket man
Rocket man burning out his fuse up here alone
