Regie: M. Night Shyamalan
Wat maakt een goeie film? Ja, een sterke verhaallijn, een goeie cast, goeie regie, goeie cameramensen, een goeie soundtrack – maar voor mij persoonlijk ook integriteit, authenticiteit en bevlogenheid. Liever een met overgave en gevoel gezongen valse noot dan een technisch perfect lied dat niet raakt, zoals een bekende van me zo goed omschreef.
Ik heb bijna alle films gezien van M. Night Shyamalan, die meestal zelf zijn films schrijft en regisseert (Signs durf ik nog steeds niet aan, ik ben allergisch voor Mel Gibson). Ik hou van de manier waarop M. naar de wereld kijkt, zich als een spelend kind overgeeft aan zijn fantasie en dat met een tomeloos enthousiasme probeert uit te leggen aan zijn toehoorders. Net als een spelend kind verliest hij zich er soms in door suikerzoet sentiment en vergezochte of juist voorspelbare twists, maar omdat zijn films pretentieloos en liefdevol gemaakt zijn vergeef ik het hem meteen.
In het door hemzelf gefinancierde Glass, na Unbreakable (2000) en Split (2016) het laatste deel van de Eastrail 177-trilogie, verkent en bevraagt M. het terrein van superhelden door Elijah (Samuel L. Jackson), David (Bruce Willis) en Kevin (James McAvoy) op te laten sluiten in een psychiatrische inrichting, en via Dr Ellie Staple (Sarah Paulson) te onderzoeken of superhelden niet gewoon normale mensen zijn met waandenkbeelden als gevolg van mishandeling of grote verliezen. Door de drie op te sluiten in één gebouw is een confrontatie natuurlijk niet te voorkomen, en dan blijkt dat de vork veel complexer in de steel zit dan je zou verwachten.
M. heeft het zichzelf misschien te moeilijk gemaakt met die complexiteit. Hij heeft teveel te vertellen, en raakt in zijn enthousiasme buiten adem en springt van de hak op de tak zoals ook in The Last Airbender gebeurde. Het resultaat is dat personages niet voldoende diepgang krijgen en sommige verhaallijnen onaf zijn, zoals zijn verkenning van het concept ‘superhelden’ waar echt wel meer uit te halen viel. Hij had misschien beter een aantal lijntjes kunnen schrappen waardoor de belangrijkste meer ruimte hadden gekregen.
Toch is Glass is zeer de moeite van het kijken waard, alleen al door de onverwachte verbanden die worden blootgelegd, of James McAvoy, die in Split al bewees moeiteloos en overtuigend te kunnen schakelen tussen Kevins vele alters. Naast een behoorlijk aantal clichés (die M. met gevoel voor zelfspot zijn personages ook meteen laat benoemen) zitten er ook flink wat twists en eastereggs in, zoals M.’s cameo als klant in Davids winkel. Die klant heet Jai en is al langsgekomen in Unbreakable: als David zijn krachten test op passanten in een voetbalstadion voelt hij ook Jai die op het slechte pad is. In het tweede deel, Split, werkt Jai voor Dr Fletcher, die Kevin onderzoekt en later door The Beast, een van Kevins alters, wordt vermoord. In Glass is Jai in Davids winkel voor nieuwe beveiligingscamera’s omdat er een huurder is vermoord, waarmee hij natuurlijk op Dr Fletcher doelt. Hij herkent David en vertelt hem dat het beter met hem gaat. Ook Kevin is al voorbij gekomen in Unbreakable, op hetzelfde moment dat David zijn krachten test loopt er een vrouw langs met een klein jongetje aan haar hand, waarbij David niet één maar een veelvoud aan stemmen hoort – Kevins alters. Zo is er nog een buslading aan verwijzingen te vinden waaruit blijkt hoe grondig M. de drie films al vanaf het begin (Unbreakable is uit 2000!) heeft doordacht.
M. geeft in veel van zijn films blijk van een grote compassie voor de underdog, en ook in Glass is zijn boodschap duidelijk: zelfs de meest beschadigde mensen kunnen superkrachten in zichzelf vinden als ze zich er maar aan overgeven. Datzelfde geldt voor het kijken naar de film: hij is geweldig, als je je er maar aan overgeeft.
Elijah Price: I wasn’t a mistake, mama.
Mrs. Price: No. You were spectacular.
