Regie: David Slade
Ik ben absoluut fan van de Black Mirror-serie op Netflix: steeds een ander verhaal, maar altijd een originele en kritische kijk op alles wat op het gebied van onze schermen en technologie in het algemeen gebeurt. Vanavond was de Netflix-premiere van de film Black Mirror: Bandersnatch, en ik zat natuurlijk vooraan. Drie uur (!) verder bleek de film in alle opzichten meer dan ik had verwacht. For the record: de film duurt anderhalf uur.
Het is 1984, en de jonge, nog thuiswonende Stefan krijgt de kans van zijn leven: hij mag een computerspel schrijven voor een succesvolle gameontwikkelaar. Hij kiest ervoor om dat thuis te doen, maar de complexiteit van het spel speelt hem parten en bepaalde gebeurtenissen uit zijn jeugd blijken van grote invloed op het nu, waardoor het al snel lastig wordt om realiteit en fictie van elkaar te onderscheiden.
Als je er nog niets over hebt gelezen (houden zo, wacht tot na de film!) wil ik eigenlijk geen spoilers weggeven, behalve dat ik je kan beloven dat het een totaal nieuwe, en opwindende kijkervaring is. Het extraatje leidde me eerst heel erg af, ik stoorde me er zelfs aan. Ik hou ervan om me helemaal onder te kunnen dompelen in een film, mijn hersens op ‘ontvangen’ te zetten en me over te leveren aan de fantasie van de makers. Na verloop van tijd bleek dat ik er onderdeel van was, deelgenoot werd van het verhaal. Het werd een complete mindfuck, Groundhog Day/Butterfly Effect on acid, de adrenaline joeg door me heen. Nog verder in de film bleek dat het verhaal deel uitmaakte van het verhaal, dat weer deel uitmaakte van het verhaal, en als je denkt dat je eruit bent ben je er nog niet uit – een ongelooflijk ingenieuze constructie. Een constructie die echt alleen door Black Mirror, en niets anders gepresenteerd had kunnen worden.
Regisseur David Slade (Hard Candy, American Gods) heeft in alle opzichten een hoogstandje afgeleverd. Vaak, vooral binnen het SF-genre, wordt er vol ingezet op de nieuwste special effects en wordt er onvoldoende aandacht besteed aan zaken als verhaallijnen, dialogen en cameravoering. Dat is hier gelukkig niet het geval, Bandersnatch zit in alle opzichten goed in elkaar – ook zonder het ‘speciale effect’ was de film overeind gebleven. Er wordt overtuigend geacteerd door nieuwkomer Fionn Whitehead (Dunkirk) en de overige cast, 1984 is consequent en zorgvuldig doorgevoerd en met de dialogen en cameravoering is ook niks mis. Soms vliegt de film volledig uit de bocht (bijvoorbeeld een totaal idiote vechtscene), maar dat is een bewuste keuze die je als kijker confronteert met je gedrag. Ik ben ervan overtuigd dat Black Mirror deze film niet heeft gemaakt om het succes van de serie uit te melken, maar simpelweg omdat het verhaal deze lengte en een ‘eigen plek’ nodig had.
Geloof me, je gaat Bandersnatch meteen nog een keer kijken – maar je kunt ook van gedachten veranderen.
Als het maar binnen tien seconden is.
