Regie: Taylor Sheridan
Cory (Jeremy Renner) is jager in Wind River, een Indianenreservaat in Wyoming waar hij zo’n twintig jaar geleden belandde door zijn huwelijk met een Indiaanse, waar hij inmiddels van gescheiden is. Tijdens een van zijn tochten stuit Cory op het lijk van Natalie, die bevriend was met zijn dochter die drie jaar eerder vermoord werd. De FBI wordt ingeschakeld, maar die sturen maar één agente omdat ze toevallig het dichtst in de buurt was. Jane Banner (Elizabeth Olsen) heeft geen enkele ervaring met het ruige landschap van Wyoming en al helemaal niet met het omgaan met Indianen, dus al snel vormen zij en Cory een team in het onderzoek naar de dood van Natalie. Uiteindelijk blijkt wat de oorzaak van Natalies dood was, maar dat gaat niet zonder een aantal heftige confrontaties.
De film pakt je meteen door het mooie camerawerk over de weidse, besneeuwde vlakten waar Cory op zijn sneeuwmobiel doorheen scheurt. Het acteerwerk is fenomenaal, de dialogen zijn simpel (vooral Cory’s tekst) maar ijzersterk, er wordt niet meer gezegd of uitgelegd dan strikt noodzakelijk. De totale afwezigheid van sentiment maakt de zware scènes nog aangrijpender. De muziek van Nick Cave (jawel, dé Nick Cave) en zijn mede-bandlid Warren Ellis is de kers op de taart.
Schrijver en regisseur Taylor Sheridan droeg het casting team nadrukkelijk op Indiaanse acteurs te casten voor de Indiaanse rollen, zoals Julia Jones (Westworld) en Graham Greene (The Green Mile), maar het meest was ik onder de indruk van Gil Birmingham (een Comanche) als Martin, de vader van een dode dochter en een drugsverslaafde zoon.
Oorspronkelijk was Chris Pine voor de rol van Cory gecast, maar hij zou niet hebben overtuigd als de geharde en zwijgzame jager. Renner (The Hurt Locker) is daarentegen geknipt voor de rol. De chemie tussen Cory en Jane zou ook anders, platter, zijn geweest – in deze combinatie is het een prachtige, zuivere chemie van twee mensen die een diep respect voor elkaar ontwikkelen. Dat de chemie tussen die twee zo natuurlijk overkomt kan ook komen doordat dit niet de eerste keer is dat Olsen (het zusje van de verschrikkelijke Olsen-tweeling en een veel betere actrice) en Renner samenwerken: ze waren eerder samen te zien in meerdere titels van de Avengers-reeks.
De film geeft, zonder daarin te nadrukkelijk te zijn, een hard-realistisch beeld van het leven van de Indianen anno nu: weggestopt op afgelegen reservaten met een beschadigd verleden, weinig toekomstperspectieven en een diepgeworteld wantrouwen jegens niet-Indianen. Drugsgebruik onder jongeren op de reservaten is dan ook meer regel dan uitzondering. De film brengt nog een belangrijk gegeven onder de aandacht: van alle bevolkingsgroepen worden vermissingscijfers en -statistieken bijgehouden, maar niet van Indianenmeisjes en -vrouwen. Niemand weet dus hoeveel er vermist worden, hoewel er inmiddels hard wordt gewerkt om dat wel in kaart te brengen.
Wind River is het laatste deel van Taylor Sheridans maatschappijkritische ‘frontier trilogy’. Eerder verschenen Sicario (2015) over de War on Drugs en Hell or High Water (2016) over twee broers die hun Texaanse ranch overeind proberen te houden. Hij schreef ze alle drie, maar regisseerde alleen Wind River. Het is pas zijn tweede regie – zijn eerste regie was voor Vile, een slecht ontvangen horrorfilm uit 2011, en met Wind River revancheert hij zich glansrijk.
Nog één heel belangrijk punt, waar wat mij betreft aan het begin van de film voor gewaarschuwd had moeten worden: de sleutelscene, zo’n beetje op tweederde van de film kan slachtoffers van seksueel geweld triggeren. Sheridan laat niets aan de verbeelding over en laat ons getuige zijn van een absolute nachtmerrie. Terecht, maar heel erg moeilijk om naar te kijken. Bizar feitje: de film werd gedistribueerd door The Weinstein Company vanaf 2016 – een jaar later zou de #MeToo-beweging losbarsten.
Zelfs al interesseer je je niet voor de maatschappijkritische factoren is de film nog steeds meer dan de moeite waard om te kijken – hoewel, moeite: er zit een enorme vaart in de film, er zit geen enkele overbodige scene in. Spanning, speurwerk en actie en een uitermate bevredigende uitkomst. Zeker kijken.
