Regie: Matt Reeves
Een vriendengroep houdt een gezellig afscheidsfeestje. Een van hen filmt alles, en dat komt mooi uit: net als het feestje lekker op gang is vindt er ineens een kleine aardbeving en een grote explosie plaats, en moeten de vrienden eerst op de vlucht voor monsters en daarna op reddingsmissie door Manhattan, dwars tussen de monsters en het leger door. Later wordt het filmmateriaal, waar deze film uit bestaat, gevonden.
Als je aan horrorfilms op basis van zogenaamd gevonden filmmateriaal denkt, denk je waarschijnlijk aan The Blair Witch Project (1999) en Paranormal Activity (2007) maar dat waren niet de eerste, baanbrekende films in het found footage-genre. De eerste die de techniek succesvol in een horrorfilm gebruikte was de Italiaan Ruggero Deodato in Cannibal Holocaust (1980) die, net als later The Blair Witch Project, in de markt werd gezet alsof het om authentiek beeldmateriaal ging (klik hier voor een homemade trailer met fragmenten uit de film). Deodato werd na het uitkomen van de schokkende film aangeklaagd wegens moord, en moest in de rechtszaal bewijzen dat er niet écht iemand was omgekomen.
De techniek gebruiken vergt aparte skills, zoals de special effects en de cinematografie: je kunt situaties niet van meerdere kanten bekijken, maar je moet alles vertellen vanuit één standpunt. Dat is in Cloverfield bijzonder goed gelukt. De special effects blijven, ook veertien jaar later, nog stevig overeind en het beperkte gezichtspunt heeft absoluut een meerwaarde, want je wordt meegezogen in de chaos op het claustrofobische af. Slim ook, om destijds relatief onbekende acteurs als Mike Vogel, Jessica Lucas, Lizzy Caplan en T.J. Miller te casten die het er alle vier uitstekend vanaf brengen.
Na een rustige start, waarin de onderlinge verhoudingen en backstories op een efficiënte manier duidelijk gemaakt worden, gaat de film na de explosie vol gas. Matt Reeves (The Batman, War for the Planet of the Apes, Let Me In) gaat niet voor effectbejag (de monsters zijn nauwelijks te zien) maar voor de constante dreiging. Hij houdt de spanningsboog de hele film strak, op een paar (soms ontroerende) stiltemomenten na waar je even op adem kan komen – even, want je weet dat je daarna weer door moet, je kan niet anders. Knap, zeker zonder muziek.
Toen de film afgelopen was (mooi einde!) voelde het alsof ik drie kwartier in een sneltrein had gezeten – het was bijna anderhalf uur. Zeker een van de betere found footage-films!
De film is vernoemd naar de afslag die producent J.J. Abrams (Lost, Westworld, Lovecraft Country) altijd neemt naar Santa Monica, waar zijn productiebedrijf Bad Robot gevestigd is.
Er werden nog twee vervolgen gemaakt: 10 Cloverfield Lane (2016, Dan Trachtenberg, goed ontvangen) en The Cloverfield Paradox (2018, Julius Onah, slecht ontvangen).
(Als je van het genre houdt kan ik overigens ook het Spaanse REC uit 2007 van harte aanbevelen. Klik hier voor de trailer.)
Deze serie op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
