Regie: Mike Flanagan
Iedereen zit na het repetitiediner van een verloofd jong stel gezellig om het haardvuur als een van de gasten, gespeeld door de prachtige Carla Gugino, aanbiedt om een spookverhaal te vertellen. Al gauw luisteren alle gasten ademloos.
Ze vertelt over een jonge au pair die in de jaren ’90 ingehuurd wordt om voor twee wezen te zorgen in een groot, oud Engels landhuis. Haar werkgever is hun oom, die in de stad kantoor houdt en nooit naar het landhuis komt of naar zijn neefje en nichtje omkijkt, en alleen telefonisch op de hoogte gehouden wil worden. In het landhuis, waar ook tuinvrouw Jamie, kok/chauffeur Owen en huishoudster Hannah Grose regelmatig aanschuiven, blijken de grenzen tussen leven en dood uitermate vaag te zijn. Daarnaast torst au pair Dani ook een zware last met zich mee.
Het verhaal is heel losjes gebaseerd op The Turn of the Screw van Henry James uit 1898 (in 1961 verfilmd als The Innocents) en het korte verhaal The Romance of Certain Old Clothes uit 1868 van dezelfde schrijver. Het is de tweede serie van Mike Flanagan en Trevor Macy, die eerder de prachtige en goed ontvangen serie The Haunting of Hill House maakten. The Haunting of Bly Manor (hierna THoBM) werd onder contract met Netflix gemaakt: na het enorme succes van de eerdere serie sloot de streamingdienst een meerjarig contract af met Intrepid Pictures, het productiebedrijf van Macy en Flanagan.
Ik had er, als groot fan van The Haunting of Hill House, maanden naar uitgekeken dus de verwachting waren hoog. Misschien te hoog. Zoals ik het zie was The Haunting of Hill House (hierna THoHH) gemaakt vanuit passie en overtuiging, en daardoor zo prachtig en succesvol. Voortborduren op succes en ook nog onder contract is een heel ander uitgangspunt, wat al tot uiting komt in de productietijd: aan THoHH is een jaar gewerkt, aan THoBM vijf maanden. En dat voel en zie je: zeker de eerste drie afleveringen voelen haastig, minder zorgvuldig, minder doordacht. Waar THoHH evenwichtig en rond was en een duidelijke lijn had zwalkt THoBM alle kanten op, zowel in uitgangspunten (de ene keer is er een persoonlijk standpunt, de andere keer niet) als in kwaliteit. Ik vraag me ook af of het zo slim was om The Romance of Certain Old Clothes erbij te slepen. De verhaallijn van The Turn of the Screw was al voldoende, nu wordt er wel heel veel, en om heel veel verschillende redenen gespookt. De eerste drie afleveringen waarin de situatie geschetst wordt zijn dan ook wat taai om te kijken. Vanaf aflevering 4 is het evenwicht voor even weer hersteld tot de laatste twee afleveringen. Ook het camerawerk, dat zo geroemd werd in THoHH, is niet indrukwekkend.
Ook over de cast heb ik wat kritische noten. Een groot deel, zoals Amelie Bea Smith als Flora en vooral Benjamin Evan Ainsworth als haar broertje Miles en T’Nia Miller als huishoudster Hannah, is overtuigend, maar ik hoop van harte dat Victoria Pedretti niet meer gecast wordt in een hoofdrol. Ze was prachtig als de muizige en wazige Nell in THoHH, maar nu ergerde ik me echt kapot aan die kop van haar die permanent in de melodramatische stand staat en de mondjes die ze trekt. Sowieso heeft Flanagan een flink deel van de THoHH-cast meegenomen, maar deze serie speelt zich af in Engeland waardoor de VS-cast ineens Brits moet spreken wat niet overal even goed uitpakt. Vooral Henry Thomas (ET) maakt er een slechte karikatuur van. Ook Katie Parker en Flanagans vrouw Kate Siegel (ik ben dol op haar) overtuigen met hun uitspraak en hun grove Amerikaanse gezichten niet als de verfijnde Engelse ladies waar ze voor door moeten gaan. Waarom zijn er geen Engelse acteurs gecast voor de Engelse rollen? Er zijn er meer dan genoeg. Zelfs de muziek in THoBM is ‘off’: waar de muziek en het verhaal in THoHH een mooi organisch geheel waren wordt de muziek in THoBM gebruikt als glazuurlaag om ons te vertellen wat we moeten voelen. Datzelfde geldt voor de schrikeffecten: waar ze in THoHH functioneel werden gebruikt en in lijn waren met het verhaal is THoBM ermee bezaaid, waardoor je op een gegeven moment niet meer onder de indruk bent.
Wat is er dan positief? Tja, het blijft een heerlijk spannend spookverhaal. Hoe dieper je erin komt, hoe meer je wil weten. Ondanks alle kritische noten blijft de serie voldoende boeien tot de (iets te lang uitgesponnen) laatste aflevering, niet in het minst door eerdergenoemde T’Nia Miller en Benjamin Evan Ainsworth. Flanagan heeft met The Haunting of Hill House de lat voor zichzelf – en eigenlijk voor het genre in het algemeen – gewoon heel erg hoog gelegd. Misschien te hoog.
PS: leuk weetje voor mede-filmliefhebbers: Greg Westero uit The Room (Wiseau, 2003) is te zien in een klein rolletje als ‘de verloofde’.
Deze serie op IMDb
Klik hier om te zien waar deze serie te zien is
