Regie: Christopher Alender
De Mexicaans-Amerikaanse journaliste Cristina besluit voor een reportage naar Veracruz in Mexico te gaan, waar ze vandaan komt. Tegen dringende adviezen in bezoekt ze een grot. Kort daarna komt ze bij in een primitief huisje, ze is geketend en verstaat de mensen die haar geitenmelk en eten brengen niet omdat ze haar taal vergeten is. Een van hen blijkt haar nichtje te zijn die de taal wél spreekt en haar uitlegt dat er demonen in haar huizen.
Eerst trok de film me niet zo, ook niet na het zien van de trailer. Gerammel met notendopjes, geschilderde gezichten, een soort voodoo-achtige rituelen – echt origineel zag het er niet uit. Ik had met m’n stomme kop ook even gekeken wat het cijfer op IMDb is, en dat was laag: 5,6. Gek genoeg besloot ik ‘m toch een kans te geven en ik heb er helemaal geen spijt van.
Hoewel het alle eigenschappen van een klassieke exorcist-film heeft vind ik The Old Ways veel gelaagder dan dat. De film zit tjokvol subtiele en minder subtiele symboliek en deed me denken aan die prachtige quote uit The Haunting of Hill House: “Ghosts are guilt, ghosts are secrets, ghosts are regrets and failings. But most times, most times a ghost is a wish.” Als je verder durft te kijken zie je dat het bijvoorbeeld zou kunnen gaan om trauma en rancune, dingen die ook vaak ten grondslag liggen aan verslaving, iets waar Cristina ook mee kampt – demonen die zich voeden met verdriet en (zelfgekozen) eenzaamheid en die je alleen kunt overwinnen door ze aan te gaan en los te laten. Dat klinkt als een cliché, maar het is een verhaal dat niet vaak genoeg verteld kan worden en in deze film wordt dat op een pretentieloze, bijna bescheiden manier gedaan.
Hoewel de film is gemaakt voor een redelijk laag budget en met een redelijk onbekende regisseur, op basis van het scenario van een redelijk onbekende scenarist (Marcos Gabriel die zelf ook van Latijns-Amerikaanse afkomst is) zit -ie goed in elkaar. Het merendeel van de film speelt zich af in het kleine huisje en zolang Cristina geboeid is zie je ook alleen de ruimte waar zij zich bevindt, wat een claustrofobisch effect heeft. De cinematografie van Adam Lee is prachtig en er wordt optimaal gebruik gemaakt van licht en donker.
De makers hebben vooraf grondige research gedaan naar oude Mexicaanse rituelen en betrokken kenners bij de crew. Dat voel je, de rituelen in de film voelen authentiek en worden serieus genomen, er wordt geen kermisattractie van gemaakt (althans, niet meer dan wat je kan verwachten in een horrorfilm). Ik was ook onder de indruk van de acteerkwaliteiten van de cast (waarvan het merendeel Mexicaanse roots heeft, ook al een pre), vooral van Brigitte Kali Canales (Cristina) en Sal Lopez (Havi). Andrea Cortés als nichtje Miranda overtuigt het minst. Ander minpuntje zijn misschien de special effects, maar ja, low budget.
Het is een horrorfilm, dus er zitten wat jump scares en wat gore in, maar het is niet erg veel en als je alles ziet voor wat het is, is het een stuk minder eng. Hij is ook wat bedachtzaam voor een horrorfilm, de makers hebben duidelijk niet ingezet op effect maar op het vertellen van een verhaal. En dat is best wat waard.
