Regie: Tom Ford
De succesvolle galeriehoudster Susan Morrow (Amy Adams) is ontevreden met haar leven en zit in een liefdeloos huwelijk met een overspelige man (Armie Hammer), als ze van haar ex-man Edward (Jake Gyllenhaal) de proefdruk opgestuurd krijgt van zijn nieuwe boek Nocturnal Animals, dat opgedragen is aan haar. Ze raakt geobsedeerd door het boek, waarin een liefhebbende echtgenoot en vader zijn vrouw en dochter op een verschrikkelijke manier verliest en samen met een lokale sheriff jacht maakt op de daders. Door het lezen van het boek voelt Susan zich dichterbij haar ex-man, en staat zichzelf toe herinneringen aan hem en hun liefdevolle, maar gefaalde huwelijk op te halen. Zo ontstaan er drie verhalen in de film die met elkaar verweven worden – en de wraak is dubbelzoet.
Tom Ford zette zichzelf in 2009 al op de filmkaart met het schitterende A Single Man (met Colin Firth, die genomineerd werd voor een Oscar). Hoewel Ford er bewust voor koos zich niet te bemoeien met het kostuumontwerp (omdat hij er geen Ford-commercial van wilde maken) zie je zijn ontwikkelde gevoel voor esthetiek zeker terug in de film (de opening credits – wow!), die uit drie verhalen bestaat die elk totaal anders van sfeer en stijl zijn: het boekverhaal heeft de gele tinten van een western, de flashbacks naar de relatie tussen Susan en Edward zijn kleurrijk, zacht en vloeiend en Susans huidige wereld is strak en modern met veel wit en zwart. Hoewel er in die laatste flink wat shots zitten die je je zo op een hippe 80s prentbriefkaart kunt voorstellen (scherpe schaduwen, luxaflex, airbrush) stoort dat nergens, integendeel – Ford is selectief, de gestileerde beelden zijn ondersteunend aan het verhaal en dragen bij aan het contrast. De muziek van Abel Korzeniowski is echt schitterend en speelt een hele belangrijke rol in het neerzetten van de beklemmende en weemoedige sfeer door de hele film.
Het acteerwerk is steengoed, wat veel zegt over de regiekwaliteiten van Ford (ik heb Adams echt veel slechter zien presteren). De cast had ook niet beter gekund: Amy Adams is overtuigend in beide rollen (jong en ouder), Jake Gyllenhaal met zijn immer aanwezige frons en donkere wolk is de perfecte beginnende schrijver Edward en Armie Hammer, al is hij te jong voor de rol, de perfecte overspelige echtgenoot – zeker met wat we nu weten, pijnlijk genoeg. Zeer noemenswaard zijn Michael Shannon als norse en onderkoelde sheriff (waarmee hij een Oscarnominatie binnenhaalde) en de charismatische Brit Aaron Taylor-Johnson, die het jaar ervoor Pietro, de tweelingbroer van Wanda speelde in Avengers: Age of Ultron maar je nu niet zou herkennen. Niet alleen omdat hij in deze film zijn eigen haarkleur heeft en gezichtsbeharing (die door Ford himself werd gemodelleerd), maar ook een totaal andere uitstraling en persoonlijkheid heeft aangenomen. Ik zag ook, met veel plezier, Michael Sheen langskomen, een van mijn favoriete acteurs en Andrea Riseborough, die ik niet meer ben vergeten sinds haar rol in een aflevering van Black Mirror (Crocodile, S4E3).
Helaas ontbreekt ook bij deze film een trigger warning vooraf: er komt seksueel geweld in voor. Dat is dan ook meteen het enige minpuntje. Het is een prachtig gemaakte, gelaagde en indringende film die onder je huid gaat zitten en je niet snel zult vergeten.
