Regie: Cate Shortland
Spoiler-free op de afgeschermde noten na
Black Widow, oftewel Natasha Romanoff (Scarlett Johansson), is op de vlucht voor de regering als ze een merkwaardig pakketje krijgt, dat haar indirect herenigt met haar zus Yelena (Florence Pugh) en ouders Alexei (David Harbour) en Melina (Rachel Weisz). Na een aantal omwegen bundelen ze hun krachten om Dreykov (Ray Winstone) te verslaan.
Ik had erg uitgekeken naar Black Widow – de eerste film in fase vier van de Marvelreeks – in de verwachting dat het een soort prequel zou zijn, een inkijkje in het ontstaan van Black Widow Natasha. Dat is het zeker, maar de film speelt zich af in het nu – om precies te zijn het ‘nu’ tijdens Captain America: Civil War en vóór Avengers: Infinity War*.
De film, geregisseerd door relatieve nieuwkomer Cate Shortland, is bezaaid met spionage, intriges, dilemma’s, vette achtervolgingen en humor, en gaat er al vrij snel vol in met spectaculaire en waanzinnig goed gecoördineerde actiescènes. Hij doet in die opzet erg denken aan Bond-films, waar ook een dikke knipoog naar wordt gegeven als Natasha in haar camper Moonraker zit te kijken en die woord voor woord kent. Tijdens en door alle actie kom je er gaandeweg achter hoe haar jeugd is geweest en wat Loki nou bedoelde tijdens hun eerste gesprek in de allereerste Avengers-film**.
Bij een film met zo’n enorm budget (200 miljoen dollar) hoeven we het niet te hebben over het camerawerk of de special effects – alles ziet er even gelikt uit. Blijven over de verhaallijn en het acteerwerk.
De verhaallijn is in het begin wat lastig te volgen, omdat er veel beginlijntjes tegelijk worden gelegd en er heel veel gebeurt. Dat is een kwestie van je overgeven en erop vertrouwen dat het samenkomt, want dat doet het uiteindelijk. Het enige minpunt is de spanningsboog: de film begint en eindigt met lange, stevige actiescènes, en ertussen zit wat meer rust door de dialoogscènes. Bij mij zorgde dat ervoor dat ik tegen het eind voelde hoe lang de film eigenlijk is: twee uur en een kwartier. De film had wat mij betreft dan ook wat evenwichtiger opgebouwd kunnen worden en compacter gemogen, niet alle scènes zijn even noodzakelijk en neigen naar actie om de actie.
De cast is top, al had ik voor moeder Melina liever iemand anders gezien dan Rachel Weisz (Helena Bonham Carter!) David Harbour (Stranger Things) is prima gecast als klungelige, grappige en beresterke papa. Scarlett Johansson was sterk als altijd, maar iets vlakker – ik vraag me af of ze daar iets aan kon doen: ze werd bijna van het scherm gespeeld door de Britse Florence Pugh, die het Russische accent met zichtbaar plezier van haar tong laat rollen.
Pugh is 25, pas zes jaar actief maar ze heeft nu al een imposant CV, waaronder Lady Macbeth toen ze net 20 was (waarvoor ze genomineerd werd voor een EDA Female Focus Award en de Breakthrough Artist Award), ze speelde Cornelia in de tv-film King Lear (met Anthony Hopkins en Emma Thompson, niet de minsten) en de heerlijk opstandige Amy in Little Women. Ze wisselde, heel slim, klassiekers af met uitstekende horrorfilms als Malevolent en Midsommar. Ik heb haar in de laatste drie gezien en vind haar een sterke actrice met een intense, krachtige uitstraling en een prettige lage stem – veel vrouwen praten hoger dan hun eigen stem, heel irritant. Verder is ze niet Hollywood-lang en -dun, maar klein en compact. Toen de trailer van Black Widow uitkwam eind ‘20 postte ik ‘m op Facebook met de tekst: “Pugh zou het jongere zusje kunnen zijn van Scarlett Johansson, die precies dezelfde eigenschappen heeft. Ze blijken ook nog eens bijna even lang: Johansson 1.60 en Pugh 1.62. En wat denk je? Komt er een film aan (en wat voor een) waarin het personage van Johansson dat van Pugh ‘sis’ noemt!”
Black Widow is ok, maar ik vind ‘m minder sterk en evenwichtig dan bijvoorbeeld Guardians of the Galaxy of de eerste Iron Man – films die ik met gemak meerdere keren kan kijken. Hij is noodzakelijk als je de Marvelreeks volgt, vermakelijk als je van spectaculaire actie houdt maar anders zijn er betere films.
Black Widow begint na de arrestatie van Hawkeye en de rest, maar voordat ze bevrijd worden door Captain America. Dat blijkt uit een opmerking van Secretary of State “Thunderbolt” Ross aan het begin van Black Widow waarin hij vertelt dat “Barton, Wilson, and The Incredible Shrinking Convict” vastzitten, maar Captain America en de Black Widow nergens te vinden zijn. In een van de laatste scènes in Black Widow is Natasha te zien met het korte geblondeerde haar zoals ze het droeg in Infinity War, en gaat ze terug naar de VS om haar maatjes uit de gevangenis te bevrijden.
Aangezien Natasha zichzelf opofferde in Avengers: Endgame zullen we er waarschijnlijk nooit achter komen wat Loki met de ziekenhuisbrand of São Paulo bedoelde, maar we weten nu in ieder geval wat er van Dreykovs dochter terecht is gekomen.
Hoewel Natasha duidelijk geraakt is door Loki’s onthullingen blijkt het een slimme manier te zijn om hem informatie te ontlokken. Als Natasha te horen krijgt wat ze wilde weten loopt ze weg met de woorden “Thank you for your cooperation.” Daar wordt ook naar verwezen in Black Widow: als Natasha Dreykov op een even slinkse manier informatie over de Red Room weet te ontfutselen bedankt ze hem met dezelfde woorden: “Thank you for your cooperation.”
Klik hier voor het betreffende gesprek tussen Loki en Black Widow in Avengers
Nog niet eerder films uit de Marvel-reeks gezien, of niet op volgorde? Klik hier voor de hele lijst en de juiste volgorde.
Ik kan mij geheel vinden in deze recensie. Ik verzamel 50 jaar Marvel comics en ben telkens onder de indruk van hoe men laveert tav fans en mensen die geen comics lezen, zaken naar scherm vertalen, alle juridische beperkingen etc. Maar dit was meer een computer game; een saaie copy van Bourne met gekopieerde stukken Winter Soldier, geen enkele verrassing en niets terug te vinden van de intro’s over haar jeugd.