Regie: Fran Kranz
Twee koppels ontmoeten elkaar in een kamer onder een kerk om een confrontatie aan te gaan, het ‘waarom’ te ontrafelen, te helen. Het is een dader-slachtoffergesprek, maar dan in de tweede lijn: de zoon van het ene echtpaar was zes jaar geleden, samen met een aantal medeleerlingen, slachtoffer van de zoon van het andere echtpaar in een school shooting.
Mass werd geschreven door Fran Kranz en is zijn debuut als regisseur. Hij is het bekendst als acteur uit bijvoorbeeld The Village (2004), The Cabin in the Woods (2011) en The Dark Tower (2017).
De hele film speelt zich af in één kamer, dus een loeisterke cast is een must en dat is gelukt: veteranen Jason Isaacs (Lucius Malfoy in de Harry Potter-reeks, The Patriot, Black Hawk Down), Martha Plimpton (Running on Empty, Remember Me, The Mosquito Coast), Reed Birney (Kane & Abel, In Your Eyes, A Perfect Murder) en de onvolprezen Ann Dowd (The Handmaid’s Tale, Hereditary, Rebecca) leveren topprestaties.
Het indrukwekkendst is de cinematografie. Het Japanse ‘Ma’ behelst het concept dat negatieve ruimte (leegte) van even wezenlijk belang is als positieve ruimte (niet-leegte), en dat heeft Kranz hier echt tot een kunstvorm verheven door leegte actief in te zetten, betekenis te geven waar dat met woorden niet lukt, je tijd te geven om na te denken, te voelen, je af te vragen wat er gebeurt – je kunt de leegte zelf invullen, want er wordt nauwelijks iets uitgelegd. Er is ook geen muziek, gelukkig maar: de tragiek is al volop aanwezig en hoeft niet nóg meer aangezet te worden.
De dialogen zijn ook ijzersterk – Kranz is zo dapper geweest om het minutenlang nergens over te laten gaan, trivia als een potje bloemen worden breed uitgemeten waardoor de olifant in de kamer ons allemaal verstikt, en als het eindelijk ergens over gaat gáát het ook ergens over. De film geeft bijzondere inzichten, bijvoorbeeld over de stelling dat het ouders altijd te verwijten valt als een kind ontspoort. Zo simpel is het natuurlijk niet, en dat is denk ik precies de bedoeling van de film: geen oordeel, geen antwoorden, maar wel nuances aanbrengen in het discours.
Zo lovend als ik ben over tweederde van de film (die bijna twee uur duurt), zo teleurgesteld ben ik over het laatste half uur. Waar Kranz glansrijk wegbleef van clichés, morele boodschappen en uitleggerij glijdt hij daar uiteindelijk toch fors in uit, en de verhaallijn die zo mooi rond was vertoont in het laatste deel horten en stoten door een serie potentiële afsluiters die geen afsluiter zijn.
Toch slaat de weegschaal daar niet om door: Mass is een indrukwekkende film, voegt iets substantieels toe. Een veelbelovend regiedebuut van Kranz.
Deze serie op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
Lees hier een prachtige recensie van Berend Jan Bockting in de Volkskrant
