Regie: Neveldine/Taylor
Mijn eerste indruk was niet al te best, met name door de keus van het thema en de openingsscène, die uit een aaneenschakeling van rauwe actie bestaat. Al kijkend realiseerde ik me dat deze extreem gewelddadige, bloederige reeks beelden redelijk standaard te zien is in de meeste shooters (games waarin het doel voornamelijk is de tegenstander zo snel mogelijk uit te schakelen). Op een console voelt dat toch heel anders. Rare wezens zijn we ook dat we daar plezier in scheppen. Ja, ik ben daar ook schuldig aan.
Even doorbijten en dan blijkt het toch een flink onderschatte film. Het bizarre verhaal – gevangenen die kunnen kiezen om bestuurd te worden door gamers in een letterlijk levensechte shooter, denk aan The Running Man uit ‘87 – is geschreven door het duo Taylor/Neveldine, ook verantwoordelijk voor het weirde Crank. Ook hier is het verhaal weird en eigenlijk flinterdun, maar de voorspelbaarheid zorgt er juist voor dat je al je aandacht kunt richten op het waanzinnige camerawerk en de grimmige sfeer die de hele film dwingend en consequent aanwezig is. De all-star cast (Michael C. Hall, Ludacris, Gerard Butler, Kyra Sedgwick in een hilarische rol als talkshow-host, Alison Lohman, John Leguizamo, zelfs voor de kleinste rollen zijn stevige acteurs gekozen als Sam Witwer en Keith David, en leuk om beroemde stuntvrouw Zoe Bell in een kleine bijrol te zien) maakt het ook waar, en nieuwkomer Logan Lerman als de zeventienjarige nerd achter de knoppen houdt zich prima staande tussen al dit sterrengeweld. Dan moet de regie wel sterk zijn, juist bij een slappe verhaallijn.
Een heel subtiele verwijzing naar de moeder aller scifi films, Blade Runner, in de vorm van mijn persoonlijke favoriet Pris lijkt niet helemaal toevallig. Net als in Blade Runner is dit toekomstbeeld ook grimmig en cynisch, onze virtuele wereld is niet de vrolijkste. Naast de live-shooter heeft de slechterik ook een ander spel ontwikkeld dat doet denken aan Second Life: Society. Dat vond ik zo mogelijk nog angstaanjagender dan de shooter: een op het oog kleurrijke vrolijke mensenmassa waarin oppervlakkigheid en hedonisme de boventoon voeren, waar alleen sprake is van terloops contact en geweld en porno elkaar snel afwisselen. Het werpt toch net een ander licht op hoe we onze virtuele tijd doorbrengen en wat we onze avatars laten doen. Niet altijd iets om trots op te zijn.
De gekozen sfeer wordt perfect doorgevoerd, zelfs een vleugje humor hier en daar (een groep agenten valt binnen bij een gamer, en antwoordt op zijn vraag wie ze zijn gortdroog: “Tech Support”) kan zonder de boel van de rails te laten lopen. Zelfs een krankzinnige musical-achtige scène, waarbij stoere mannen “I’ve got you under my skin” zingen, die vervolgens overgaat in een snoeiharde vechtpartij waarbij de muziek blijft doorlopen past wonderwel in het geheel.
De recensies waren bar slecht, en in mijn optiek heeft deze film dat niet verdiend. Ik heb veel slechtere films gezien. Ik kan me goed vinden in de, toch positieve, uitspraak van Matt Pais/Chicago Tribune: “Kudos to Gamer for managing to be both action-packed and thought-provoking.” Het mag duidelijk zijn, ik ben blij verrast.
