Regie: James Marsh
In 1968 kreeg kreeg Philippe Petit, een Franse koorddanser van achttien jaar oud, bij toeval een artikel onder ogen terwijl hij in de wachtkamer van de tandarts zat: een artikel over de Twin Towers, met een foto van het ontwerp. Onmiddellijk begon zich in zijn hoofd een droom te vormen: een kabel spannen tussen beide torens en erover koorddansen. Hij moest nog even wachten aangezien de Twin Towers nog gebouwd moesten worden, maar na wat vertragingen hier en daar was het dan eindelijk af in 1972. Philippe verveelde zich niet in de tussentijd: hij liep op een koord tussen de torens van de Notre Dame en tussen de noordelijke torens van de Sydney Harbour Bridge, maar eigenlijk waren dit maar oefeningen voor de grote dag.
De uitvoering van Philippes droom heeft jaren gekost aan planning en voorbereiding, waarbij hij meerdere malen op en neer vloog tussen Parijs en New York, maquettes bouwde, berekeningen maakte en spioneerde in de Twin Towers. Zijn plan was natuurlijk volkomen illegaal, dus er moest niet alleen nagedacht worden over de technische uitvoering maar ook over de praktische: hoe moesten ze het gebouw inkomen, hoe moesten ze hun spullen naar boven krijgen, hoe moesten ze de kabels spannen zonder betrapt te worden. Hij werkte met een wisselend team, soms omdat mensen er niet meer in geloofden, soms omdat ze niet met elkaar overweg konden. Philippe raakte soms ontmoedigd maar gaf nooit op, en op 7 augustus 1974 was het zover.
De documentaire is liefdevol gemaakt en heeft een originele structuur: de rode draad is de voorbereiding op de Grote Dag, maar daartussendoor word je steeds even mee teruggenomen in de tijd met authentiek filmmateriaal en door interviews met alle betrokkenen. Op die manier ontstaat er een compleet en duidelijk beeld van de mens Philippe en zijn beweegredenen en leef je helemaal met hem mee als het zover is. Het is een respectvol portret van een vrije geest, die simpelweg zijn droom realiseert en zich niets aantrekt van conventies. Er zitten prachtige anekdotes in en geestige momenten: een van zijn ‘helpers’ werkte bijvoorbeeld op datzelfde moment voor een verzekeringsbedrijf – ironischer kan bijna niet. Ook de politieverklaringen zijn bijzonder, hoewel ze hun best doen Philippes daad te veroordelen kunnen ze hun respect niet goed verborgen houden. Aan het eind van een strenge verklaring voor de toegestroomde pers valt politieman Charles Daniels uit zijn rol en zegt dromerig: ”I personally figured I was watching something that somebody else would never see again in the world. Thought it was once in a lifetime.” Het is in de huidige tijd ondenkbaar date een politieman zoiets menselijks zou zeggen op tv, daar zou op zijn minst een woordvoerder voor worden ingeschakeld die zonder emotie keurig oplepelt wat het communicatieteam voor hem heeft geschreven.
Naast een mooi portret van Philippe Petit is het ook een ontroerend document over de decennia die voorafgingen aan de ernstige en gespannen tegenwoordige tijd. De documentaire is gemaakt na 9/11, maar refereert daar op geen enkele manier aan. Tegelijkertijd is dit het mooiste monument dat er gemaakt had kunnen worden: het vangt de intacte torens en de ontspannen sfeer van vóór het moment dat de wereld veranderde perfect. Alles is nog ongecompliceerd, bijna naïef – een schril contrast met het voortdurende wantrouwen van nu. Philippe Petit is bijna het vleesgeworden symbool van vrijheid als je hem uiteindelijk meer dan vierhonderd meter hoog ziet wandelen op een dun koord, eenzaam boven het drukke en woelige New York. Het doet je inzien dat de crisis niet in onze portemonnee zit, maar in ons hoofd. De echte armoe zit in ernst, in beperkingen, in gebrek aan originaliteit, in wantrouwen.
De documentaire heeft, naast de Oscar voor Beste Documentaire, wereldwijd prijzen gekregen zoals een BAFTA en de publieksprijs op het Sundance Filmfestival.
