Regie: Luc Besson
Lucy (Scarlett Johansson) wordt in Taipei door haar vriendje van een week (leuk rolletje van Pilou Asbæk, spindoctor Kaspar Juul in Borgen) gevraagd om even een koffertje aan meneer Jang af te geven in een hotel. Meneer Jang blijkt het hoofd van een triade, en in het koffertje blijkt een nieuwe drug te zitten: een synthetische versie van CPH4, een stof die in piepkleine hoeveelheden door zwangere vrouwen wordt aangemaakt en embryo’s de energie geeft om botten te vormen. Samen met een aantal anderen wordt Lucy gedwongen de drug te smokkelen, maar nog voor ze goed en wel aan boord is wordt ze in haar buik geschopt waardoor de zak vol CPH4 openscheurt en een grote dosis van de drug in haar bloed terechtkomt. Tussendoor zien en horen we een lezing van professor Norman (Morgan Freeman met nieuwe tanden, jammer!), waarin hij zijn theorie over ons beperkte gebruik van onze hersencapaciteit – die ligt maar op zo’n 10% en hoe het zou zijn als we 100% zouden benutten – uiteenzet. Besson gaf later toe te weten dat die theorie een mythe is, maar het een mooi uitgangspunt voor een film te vinden.
De drug die Lucy heeft binnengekregen zorgt ervoor dat ze gedurende de film steeds meer van haar hersencapaciteit benut, waardoor ze verandert in een soort alwetend superwezen. Ze begint langzaam door te krijgen wat er aan de hand is, wat zich uit in een ontroerende scène waarin ze haar moeder belt en vertelt wat ze voelt: ze ziet en voelt alles, atomen, geluidsgolven, zwaartekracht, alles. Ze herinnert zich ook alles: “I remember the taste of your milk in my mouth”. Natuurlijk moet ze de andere zakjes zien te vinden, want doordat haar cellen in moordend tempo regenereren brandt ze snel op, en de triade zit haar op de hielen. Samen met rechercheur Pierre del Rio (Amr Waked, Syriana) baant ze zich een weg naar professor Norman zodat ze haar kennis en inzichten kan overdragen.
Geheel in de stijl van Besson is Lucy een visueel feest met een vrouwelijke heldin als middelpunt, prachtige special effects afgewisseld door keiharde bloederige actie en een spectaculaire wilde rit door Parijs. De transformatie van Lucy heeft hij binnen de perken gehouden, ze wordt niet een totale superwoman maar haar gaven worden functioneel ingezet. Technisch gezien zit de film prima in elkaar. En toch vind ik het niet Bessons beste werk.
Er zit flink wat vaart in de film, maar niet op een prettige manier: het is een soort haast, waardoor er op sommige dingen nauwelijks dieper in wordt gegaan. Vreemd, als je nagaat dat Besson naar eigen zeggen negen jaar aan de film heeft gewerkt. Volgens professor Norman hebben cellen maar één doel: voortbestaan. Óf door onsterfelijkheid, óf door voortplanting. Als Lucy rechercheur Pierre plompverloren zoent tijdens een actiescène ga je er dus van uit dat ze dat doet met het doel zich voort te planten – maar de love interest wordt niet verder uitgewerkt, de zoen had net zo goed niet kunnen gebeuren. Door de filosofische zinnetjes neigt de film hier en daar naar Tree of Life, maar ook die belofte wordt niet ingelost. We zullen nooit weten wat de alomvattende inzichten zijn die Lucy heeft gekregen over het leven.
Lucy’s laatste zin is “Life was given to us a billion years ago. Now you know what to do with it.”
Nee, ik ben nog niks wijzer, maar ik heb me wel kostelijk vermaakt.
Deze film op IMDb
Klik hier om te zien waar deze film te zien is
