Regie: Christopher Nolan
De nabije toekomst: de aarde is uitgeput en door de droogte zijn zandstormen aan de orde van de dag. Weduwnaar Cooper (Matthew McConaughey) woont met zijn dochter Murph, zoon Tom en schoonvader Donald (John Lithgow) op een boerderij, waar ze hard werken om te kunnen overleven. Voordat Cooper noodgedwongen begon met boeren was hij astronaut en hij leert zijn dochter van alles over natuurkunde. Op een dag is Murph ervan overtuigd dat er een geest in haar slaapkamer is, ze voelt een aanwezigheid, en als ze een keer vergeet haar raam dicht te doen tijdens een zandstorm zijn er ook strepen op de grond te zien: een binaire code met coördinaten. Vader en dochter besluiten er ’s nachts heen te rijden. Als ze aankomen blijkt het om een NASA-terrein te gaan en ze zijn er niet voor niets: Cooper wordt door professor Brand (Michael Caine) en zijn dochter Amelia (Anne Hathaway) gevraagd om samen met een team door een wormgat te reizen om een nieuwe plek te zoeken waar de mensheid kan overleven. Naast de vier menselijke teamleden reizen er ook twee robots mee, TARS en CASE (die ik persoonlijk de leukste personages vond). Het is een afschuwelijk dilemma waar Cooper voor staat: een poging doen de mensheid van uitsterven te redden of bij zijn gezin blijven. Hij kiest voor het eerste en als hij afscheid neemt van Murph gebeuren er weer vreemde dingen in haar kamer, waar beiden op dat moment niet veel aandacht aan besteden. De reis verloopt niet zonder problemen en uiteindelijk ziet Cooper zijn dochter pas terug als ze bejaard is.
Interstellar heeft op IMDb een zeldzaam hoge score gekregen: een 8,8. Een score die ik persoonlijk aan de hoge kant vond. Het is een boeiende film, regelmatig op het uitdagende af. Je hersens worden flink op de proef gesteld door de vele dilemma’s, natuurkundige discussies en stellingen (voor de film is advies ingewonnen bij natuurkundige Kip Thorne), maar de film schiet daar ook regelmatig in door zodat het vergezocht of zelfs ronduit onzinnig wordt. Wanneer er bijvoorbeeld een keus gemaakt moet worden tussen twee planeten en Cooper en Brand beurtelings argumenten aanvoeren voor de planeet van hun voorkeur, blijkt Brand verliefd op de onderzoeker die eerder naar ‘haar’ planeet werd gestuurd. Zonder blikken of blozen voert Brand – een ervaren wetenschapper – vervolgens de liefde als natuurkundige kracht op. Niet alleen vond ik het een cliché om een vrouwelijk personage een irrationele keuze te laten maken, de discussie die erop volgende was bijna lachwekkend. Dergelijke uitschieters komen vaker voor in de film. Het is goed om je publiek hoog in te schatten, maar het risico bestaat dat het te pretentieus wordt – en dat is precies wat er gebeurd is. De enige personages die zichzelf niet serieus nemen zijn TARS en CASE. Daarnaast is de film bijzonder Amerikaans, niet alleen door het soms wel erg sentimentele sausje, maar onder werkelijk élke scène is muziek gemonteerd. Ik vind het altijd prettig om zelf te bepalen wat ik voor emotie voel en niet gedicteerd te worden door een strijkje. Zeker tegen het eind van de film, wanneer de gebeurtenissen in Murphs kamer op bizarre wijze worden verklaard, had ik het wel gehad met de muziek en de vergezochte theorieën.
Begrijp me niet verkeerd, ik raad de film zeker niet af – er zit vaart in, hij is soms retespannend, er wordt goed geacteerd (maar wat wil je ook met zo’n sterke cast) en de special effects zijn adembenemend, de dilemma’s zijn zeker voer voor lange discussies, maar een 8,8… nee.
