Regie: M. Night Shyamalan
Beveiligingsbeambte David Dunn (Bruce Willis) is de enige overlevende van een treinramp met de Eastrail 177. Doordat zijn foto in de krant staat kan hij worden opgespoord door Elijah (Samuel L. Jackson), die lijdt aan de brozebottenziekte. Door zijn beperking (hij breekt bij het minste of geringste een bot) is Elijahs wereld klein, maar zijn moeder heeft de wereld van de comic books voor hem geopend. Elijah gelooft dat David en hij elkaars tegenpolen zijn en probeert David ervan te overtuigen dat hij onkwetsbaar is.
Unbreakable – geschreven, geregisseerd en geproduceerd door Shyamalan zelf, die bij het schrijven Willis en Jackson al in gedachten had – kwam een jaar na The Sixth Sense (Shyamalans doorbraak) uit en is het eerste deel van de Eastrail 177-trilogie. In 2016 volgde Split en in 2019 het laatste deel, Glass. Hoewel de films los van elkaar te zien zijn raad ik je zeker aan ze alle drie, en in volgorde te kijken voor het grotere verhaal.
Ik ben groot fan van Shyamalans werk, dat zich kenmerkt door bevlogenheid en een rijke, bijna kinderlijke fantasie. Dat laatste wil er nog wel eens voor zorgen dat zijn films met een haastig, tomeloos enthousiasme verteld worden wat een rammelende spanningsboog of foutjes oplevert. Unbreakable valt daar niet onder, het is een van zijn meest evenwichtige en bedachtzame films met mooi camerawerk van Eduardo Serra. De belangrijke personages zijn goed uitgewerkt, net als de dynamiek tussen de personages zoals tussen David en zijn vrouw Audrey (Robin Wright) die in scheiding liggen, en hun zoon Joe (een ontroerende rol van de toen 13-jarige Spencer Treat Clark, die in hetzelfde jaar in Gladiator te zien was) die twee hartenwensen heeft: dat zijn ouders bij elkaar blijven en dat zijn vader de mensenreddende superheld is die hij in hem ziet.
Shyamalan verwerkt veel bijzondere details in zijn films. Niet alleen in het verhaal (M. heeft bijvoorbeeld zelf een cameo die in alle drie de films terugkomt, Jai: als David zijn krachten test op passanten in een voetbalstadion voelt hij ook Jai die op het slechte pad is, en let ook goed op het jongetje waarbij David veel stemmen hoort) maar ook in het beeld, zoals het gebruik van glas (reflecties, scherven) in scènes met Elijah, wiens bijnaam Mr Glass is.
Niet alles is perfect aan de film. Het acteerwerk van Wright, Clark en natuurlijk Jackson is top, maar Willis blijft vlak en ondoorgrondelijk op wat melodramatische blikken na. Dat kan de keuze van de regisseur zijn, maar voor mij werkt het niet – ik kan me niet in David verplaatsen. Ook de score van James Newton Howard vond ik hier en daar wat melodramatisch, hoewel dat wel aansluit op Shyamalans hang naar sentiment. Maar zoals ik standaard zeg in mijn stukjes over zijn werk: ik vergeef M. bijna alles door zijn oprechte bevlogenheid en liefde voor het vertellen van mooie verhalen.
Unbreakable is minder sterk dan The Sixth Sense, maar zeker de moeite waard en een belangrijke opmaat naar Split en Glass.
